Wespennest

9 november 1938. Op deze dag had Maurice Bavaud, een Zwitserse theologiestudent, de loop van de geschiedenis drastisch kunnen veranderen. Gewapend met een pistool raakt hij tot op enkele meters van Adolf Hitler. Hij aarzelt, de afstand lijkt net iets te groot. Later begeeft Maurice zich naar Berchtesgaden, de plek die Hitler thuis noemt. Ditmaal krijgt hij de Führer niet te zien. Hij wordt echter wel op het station gearresteerd. Maurice Bavaud wordt veroordeeld tot de dood. Een vonnis dat voltrokken wordt op 14 mei 1941.

December 1955. Guntram Müller, agent van de Abwehr tijdens het Hitlerregime, werkt als journalist voor de Berliner Zeitung. Hij neemt de jonge nieuwkomer Wolf Fiola onder zijn vleugels. Het eerste dossier waar beiden zich mee zullen bezighouden, is de heropende zaak rond Maurice Bavaud. In eerste instantie wordt Bavaud opnieuw schuldig bevonden. Müller laat het hier echter niet bij. Er zijn veel onbeantwoorde vragen, zoals de rol van de Zwitserse overheid in de zaak destijds. Müller is zelf echter ook geen onbesproken blad. Als ex-nazi werkt hij als informant voor de CIA in een Berlijn dat verscheurd wordt door de strijd tussen Oost en West. Onder Stalin bereikte de vijandigheid ongekende hoogten, maar onder Chroetsjov lijkt er lichte dooi op komst. Dit is het wespennest waarin Müller zichzelf beweegt en aftast hoever hij kan gaan in wat stilaan een persoonlijke aangelegenheid lijkt te worden.

De Man in de Schaduw verhaalt slechts summier over de waargebeurde feiten rond Maurice Bavaud. De rode draad doorheen het fictieve verhaal van scenarist Patrice Perna (Darnand, Petrus), en een excuus om een spannend verhaal boordevol spionage, contraspionage, ex-nazi’s en de strijd tussen het vrije Westen en het communisme op poten te zetten. De personages zijn geloofwaardig en met name de figuur van Guntram Müller wordt terdege uitgediept. Zijn Weltschmerz en de geesten uit zijn verleden nemen de lezer bij de hand en bepalen het eerder duistere sfeertje dat het album kenmerkt. Een verhaal dat overigens netjes gedoseerd zijn geheimen prijsgeeft en nergens teleurstelt.

Het tekenwerk van Francisco Ruizgé (Luxley, De Orde van de Drakenridders) wist ons vanaf de eerste pagina te overtuigen. De tekenstijl is eerder klassiek realistisch te noemen met duidelijke invloeden van de klare lijn. Ruizgé werkt veel met schaduwen en qua sfeer hadden we geregeld een film noir-gevoel. Hoewel film noir per definitie om zwart-wit vraagt, werd De Man in de Schaduw toch ingekleurd. Gelukkig hield Delf de inkleuring erg sober, zodat de afbreuk aan het grafische luik minimaal is. En nu we het toch over grafische vormgeving hebben: de sublieme covertekening kan zo dienen als filmposter uit de jaren 1950.

Met De Man in de Schaduw zet Dark Dragon Books het nieuwe jaar alvast sterk in. Een verzorgde, dikke uitgave van een compleet verhaal dat ons alvast enige tijd zoet kon houden.

JACKY CORNELIS