Weinig om het lijf

Wij hebben een communiezieltje. En heel, heel af en toe zweren we daarop. Vandaag is het nog eens zover. Bij dezen, we zweren op ons communiezieltje dat we nog nooit een album gelezen hebben van de komische, erotische reeks De Minivrouwtjes. Meer nog, we hadden er eigenlijk nog nooit van gehoord. Blijkbaar zijn er ooit drie delen verschenen bij Uitgeverij De Boemerang in twee verschillende collecties (Nou Nou! en Rooie Oortjes Cartoonalbum) in de tijd dat Rooie Oortjes-strips de ideale wc-lectuur waren.

Saga Uitgaven bundelt alle zes verhalen in twee stevige integrales. Zoals gewoonlijk pakt men uit met een fors dossier. Leuk weetje: eind jaren 1990 zijn De Minimensjes-lezers van het eerste uur al wat ouder geworden en vragen op signeersessies opvallend vaak een tekening van het personage Grietje, het liefst naakt in een wat pikantere houding. Mevrouw Magda Seron zette uiteindelijk haar man Pierre ertoe aan om die fans te bedienen en naar het lichtere genre over te stappen. Het originele was dat het geen cartoons of gags zouden zijn, maar volwaardige verhalen. Met het eerste verhaal, De Heilige Maatstaf, schoot Seron direct raak. Het verkocht super en een nieuwe reeks was geboren.

Na een tropische storm strandt een man op een onbekend eiland dat bewoond wordt door kleine, agressieve vrouwtjes, Amazones! En zoals het in haast elke Amazoneverhaal past, moet deze man instaan voor het bezwangeren van de stam. Eenmaal uitgeput, gaat zijn kop en leuter eraf. Gelukkig is onze held niet te groot geschapen of de reeks was een vroege dood gestorven. Het resultaat is een gekronkel van jewelste tegen iets wat je toch wel een consistent verhaal kan noemen. Bovendien zie je dat Pierre Seron zich na veertig albums van De Minimensjes weer volop amuseert. Knap getekend met verwijzingen naar Natasja en André Franquin. Ja, ja, dit is een heel aardig erotisch humorstripje, maar — eerlijk — veel heeft het toch niet om het lijf.

Het tweede verhaal, De Gevederde Minivrouwtjes, is nagenoeg een kopie van De Heilige Maatstaf. Een klein sportvliegtuigje stort neer op een naburig eiland van de Amazones. Al snel komen de twee overlevende mannen in aanraking met kipachtige vrouwtjes die er wonen onder terreur van de chef-haan. De rest laat zich al raden. Het resultaat is dwaas, van de pot gerukt en gewoon niet erotisch. De laatste keer dat iemand met pluimen in haar gat ons verstijfd achterliet, was tijdens een onverwachtse burleske show, maar we wijken af.

In het derde verhaal, De Boorkoppen, zitten we weer op een onbekend eilandje ergens in de Middellandse Zee. Het begint 1000 jaar voor Christus wanneer een Grieks koppel aanspoelt. Nadien volgen een gestrande kruisvaarder en zijn gemalin, drie schipbreukelingen van een slavernijschip en in 1912 spoelen er nog een stijfdeftige Britse Lord en Lady aan. Zij ontdekken allemaal naakte, versteende beelden van de vorige schipbreukelingen, allen in een suggestieve houding. Wat is hier gebeurd? Het resultaat is alles wat je van een Rooie Oortjes-strip mag verwachten. Het hoogtepunt van het verhaal is echter een losse flodder, maar ach. Dit was wel leuk.

Wij zijn de allerlaatste die zullen beweren dat De Minivrouwtjes essentiële lectuur is. Maar het is wel goed gemaakt.

WOUTER PORTEMAN