Voor het plezier van de lijn

Erotica. Erotica. Erotica. Als we nu nog je aandacht niet vasthebben, zal het nooit lukken. Erotica bundelt twee erotische — o verrassing — verhalen van Vittorio Giardino, aangevuld met tientallen pagina’s illustraties en zinderende pin-ups. Een hebbeding.

Het eerste verhaal is de klassieker in het genre, Little Ego. In 1983 kreeg de Italiaanse tekenaar maar geen kans om gepubliceerd te raken in een tijdschrift met lange verhalen zoals de detective Sam Pezzo. Na veel vijven en zessen mocht hij van een uitgever toch korte verhaaltjes van maximaal vier pagina’s publiceren in het Italiaanse Glamour International Magazine. Giardino had allang zin om iets braaf erotisch te tekenen, gewoon voor het plezier van de lijn. Hij besloot een zinnenprikkelende pastiche te tekenen van Windsor McCay's Little Nemo. Zodra de knappe en lieve Ego in slaap valt, beleeft ze de ene ondeugende droom na de anderen. Geen enkele fantasie is haar vreemd. Elk kort verhaal eindigt met Ego die plots wakker wordt en verschrikt uitroept dat ze die droom met haar psychiater moet bespreken. Vandaag zijn de veertien natte verhaaltjes niet meer dan een gimmick waarvoor Marco Borsato zijn stoel niet voor zou omdraaien. Maar ze tonen wel wat een talent de tekenaar van Max Fridman en Jonas Fink is. Zijn stijl bevindt zich op het kruispunt van Hergés klare lijn en de ruwe wulpsheid van Milo Manara. Dit is zo mooi.

Eva Miranda, de tweede strip in de bundeling is nog nooit vertaald geweest in het Nederlands. Ook dit is een specialleke. Sinds 1989 stuurde ene Giovanni Barbieri de ene fanbrief na de andere naar Giardino. De tekenaar bleef er meestal stoïcijns doof onder, maar bewaarde wel de brieven. Barbieri bewierookte Giardino in een unieke gezwollen stijl. Of wat dacht je van deze openingszin: “Beste meneertje Vittorio, de komst van vloeibaarmakende en zweetklieropenende temperaturen noopt me onhoudbaar u wederom te vervelen, als gewoonlijk profiterend van uw berustende stilte.” De jaren gingen voorbij en Giardino leerde Barbieri’s schrijfstijl meer en meer te waarderen. In 1996 had Giardino zin om een echte telenovela — zo’n typische Latijns-Amerikaanse soapserie — te verstrippen. Hij schakelde Barbieri in. Na negen jaar landde het project. Eva Miranda was geboren. Het resultaat is machtig. Het is geen uitlachstrip geworden, maar een meer erotische versie van de moeder van de soaps. Alles zit in deze verstripte telenovela. Het verhaal van de prins op het witte paard, de overdreven dramatiek, de onverwachte plotwendingen, de zee van emoties, de bordkartonnen personages,... Bovendien is de strip opgebouwd in korte afleveringen. Steeds beginnend met een “wat voorafging”-prentje en voortdurend onderbroken door reclameplaatjes voor de meest banale producten. Het haalt totaal de vaart uit de strip, maar dat is de bedoeling. Telenovela’s duren ook eeuwig, maar hierin faalt Eva Miranda. Dit had een vuistdikke manga van 460 bladzijden moeten zijn, maar het is een strip van 46 bladzijden geworden. De acties gebeuren te snel, waardoor het soapeffect wat verloren gaat. Ach, ook deze strip lees je niet voor het verhaal, maar voor de tekenkunst van Giardino. Daterend van midden jaren 2000 is zijn stijl gekenmerkt door dikkere lijnen die nog steeds juist staan. Hij blijft een klasbak.

De bundeling wordt verder opgeleukt met grafische katernen bomvol erotische illustraties van Little Ego, Eva Miranda en overige pin-ups. Dit alleen al maakt de aanschaf van deze bundel waard. De twee strips neem je er graag bij. Voor het plezier van de lijn.

Erotica voelt als een eetbaar slipje. Het is leuk, grappig en sexy, maar het vult niet.

WOUTER PORTEMAN