Poco Loco, een beetje gek

Wie ooit meegedaan heeft aan een caféquiz, weet onmiddellijk dat Antananarivo de hoofdstad van Madagaskar is. En laat dit nu de geboorteplaats zijn van avonturier, gigolo en held op rust Joseph "Jo" Seigneur. Jo is tevens de buurman van de gepensioneerde notaris en brave huismus Amedée. Ondanks de enorme verschillen in levenswandel hebben de beide heren elkaar gevonden. Bijna elke avond laaft Amedée zich aan de straffe verhalen die Jo hem in geuren en kleuren vertelt. Ze houden de notaris jong en doen hem reizen in zijn hoofd. Op een mooie zomerdag krijgt Jo plots een hartaanval en hij overlijdt. Jo heeft kind noch kraai en heeft natuurlijk geen testament. De lokale burgemeester wil maar al te graag het landgoed van Jo in beslag nemen, maar eerst moet hij zeker zijn dat er geen andere erfgenamen zijn. De man klopt aan bij Jo’s beste vriend en oud-notaris Amedée. De burgemeester overhandigt Amedée Jo’s geboorteakte. De notaris is in shock. Zijn Jo is helemaal niet geboren in Madagaskar, maar gewoon ergens in de Franse Ardennen!

Wie keiharde actie in het verlengde van Sylvain Vallées vorige strip Katanga of een spannende detectivestrip verwacht, is er aan voor de moeite. Antananarivo is een zalig meanderend beekje dat de relaxte lezer met een brede glimlach leest. Antananarivo heeft de toon, het ritme en vooral de grootse kleinheid die veel Jerome K. Jerome Bloks-avonturen ook hebben. Voor zijn pas tweede strip gunt scenarist en creatieve duizendpoot Mark Eacersall zijn tekenaar alle ruimte. Sylvain Vallée benut ze optimaal. Hij laat zijn personages weinig zeggen, maar vult de stiltes geweldig op. Antananarivo moet het hebben van die grafische subtiliteit. Zaken die je pas bij een tweede of derde lezing opmerkt en die je oprecht blij maken. We genieten van de titels van de Ruifje-strips, een Kuifje van de Aldi, die Jo verzamelde. We lachen ons een kriek als Amedée zijn zorgen verdrinkt en zijn bolle neus zo diep in een glas steekt dat hij er bijna echt door verdrinkt. En als Amedée plots een hoed opzet en een overjas aantrekt, verandert zijn blik en houding totaal, alsof hij inspecteur Colombo wordt in eigen persoon. Wanneer de notaris zijn bibliotheekkaart trekt en doet alsof dit een politiekaart is, brengen we onze neus naar de pagina om de kleine lettertjes te kunnen lezen. Om dan op het volgende prentje zelf geconfronteerd te worden met een oud dametje dat net hetzelfde doet. Touché. Niet voor niets zeggen de auteurs in interviews dat de lezer zelf een extra personage is in hun strip. Bovenstaande voorbeelden zijn heus geen toeval, maar doelbewuste acties. Persoonlijk genoten we het meest van één banaal prentje. Tijdens Amedées wanhopige zoektocht, waar hij botst op talrijke windmolens en andere obstakels, passeert hij afrit Roeselare-Haven op de E403-autosnelweg. Ook wij nemen die dagelijks. Op de achtergrond van het prentje zie je de windmolens van de tortillafabriek van Poco Loco. Te gek toch! Ook dit is misschien toeval, maar als je de hele strip uitvlooit misschien net weer niet.

Antananarivo leest als een vederlichte feelgoodstrip, maar schijn bedriegt. Onder het luchtige  oppervlak, tref je een schrijnend verhaal aan van drie mensen die al jaren zichzelf niet kunnen zijn. Een grootse Sylvain Vallée (Katanga, Er Was Eens...) laat je subtiel en waardig die mensen achter die schijn ontdekken. Het is zalig vertoeven in Antananarivo. Dit is een topper voor wie zich openstelt voor een gezonde portie gekte.

WOUTER PORTEMAN