Verborgen parel

Wie ons een beetje kent, weet dat we dit jaar nog niet veel van onze sokken zijn geblazen. Waar blijven de uitdagers van Bleekwater en Antananarivo? Is er dan niemand meer die een beklijvende graphic novel mag, kan en wil tekenen en uitbrengen? Tot vorige week Uitgeverij HUM!, normaliter de bescheidenheid zelve, uitermate trots onze redactie warm maakte voor een van hun nieuwe boeken, De Laatste Haven. De meegestuurde teaser-pdf hebben we even bekeken, maar we deden zelfs de moeite niet om het te lezen. Pff, wat was dat nu weer? Onze hoofdredacteur was wel enthousiast, hij bleef het boek pushen op de redactie. Ja, ja... Bij ons wekelijks bezoekje in de stripspeciaalzaak zien we in een hoekje het stevige album liggen. Hm, toffe uitgave. Het lijkt wat op een versleten boek uit de jaren 1800, een beetje zoals de integrale van Green Manor. Bij het doorbladeren zien we dat de dik 300 bladzijden in potlood zijn gebleven. Waarom werd dit niet geïnkt? Waar is de diepte? Waar zijn de contrasten? Maar er zit wel een leeslint in. Zo’n stom lint straalt voor ons passie uit en schept de belofte dat het geen hapslikwegboekje is. We herinneren ons bovenstaande lofredes, nemen het risico en leggen het op de koopstapel.

We zijn amper twintig bladzijden ver en we weten nu al voor 200% dat dit een boek voor ons is! Wat is dit straf getekend door de Italiaan Stefano Turconi (Celestine en de Paarden, en massa’s Italiaanse Mickey-strips). Wat een zwierigheid, wat een uitgewerkte decors, wat een expressies! Het verhaal begint XIII-gewijs met een jonge tiener die aanspoelt op een strand in Siam (Thailand). De plaatsvervangende kapitein van de HMS Explorer, die er juist voor anker ligt, vindt hem en brengt hem naar het indrukwekkende fregat. Abel herinnert alleen maar zijn voornaam. De rest is één groot waas. William Roberts, die het schip in handen heeft genomen na het verraad van kapitein Stevenson, lijft Abel in als scheepjongen derde klas. Ze steken van wal. Eindelijk kan de HMS Explorer op zoek naar de Nederlandse en Franse vijanden die de Bengaalse wateren onveilig maken voor Brits vrachtverkeer.

Voilà, hiermee weet je de eerste vijf bladzijden. Meer geven we niet prijs van het scenario van Turconi’s echtgenote Teresa Radice. Maar weet dat De Verboden Haven een grafische opera is. Er is natuurlijk de beklijvende maritieme XIII-plot, maar de actie is doorspekt met de geromantiseerde dramatiek van Yslaires Samber. Halverwege stokt het leesritme plots door het gevoelige poëtische hoofdstuk — dat leeslint dient dus om die pagina’s traag te savoureren en het boek eventjes te laten bezinken. Net als  het te rustig lijkt te worden, zingt de bemanning weer schunnige zeemansliederen en hebben we weer de wind in de zeilen. Tot slot is er nog die intrigerende rode draad van De Verboden Haven. Het hele verhaal zit gewoon prima in elkaar! Dit boek is veel, maar het werkt.

De Verboden Haven kan gerust naast Jiro Taniguchi’s Herinneringen, Cyril Pedrosa's Drie Schimmen en het piratenvierluik Long John Silver staan. Alleen vrezen we dat dit juweeltje zijn weg naar de echte stripliefhebber niet zal vinden op de klassieke manier. De cover is matig, de tekeningen zijn in potlood,... Dit meermaals in Italië als beste strip bekroonde pareltje heeft veel commerciële hindernissen te overwinnen. Misschien kan jij helpen? Als je dit boek even straf vindt als wij, mogen we je dan vragen om wat tamtam te maken over het boek op sociale media? Enerzijds vinden we het geweldig dat een kleinere uitgeverij het financiële lef en de durf heeft om ons kennis te laten maken met dit pareltje. Anderzijds is het boek al die mond-tot-mondreclame ook meer dan waard.

De Verboden Haven is de beeldroman waar we dit jaar al lang naar snakten. Een machtig verhaal over de woeste zee, verzengende liefde en een onafwendbaar noodlot. Topstrip!

WOUTER PORTEMAN