Tuc

De Britse Ashley en Joyce Ravencroft, broer en zus, verloren hun ouders bij een vliegtuigongeluk. Ze worden opgevangen door hun oom en tante. Oom Markus is een rare kwiet die voortdurend een symfonie probeert te recreëren waarvan hij de partituur jaren geleden is kwijtgeraakt. Tante Zelda is een overijverige, bemoeizuchtige, overbezorgde, bemoederende dame die het eten uit Joyce' mond haalt omdat meisjes niet dik horen te worden. Broer en zus zijn amper van hun verdriet bekomen of ze krijgen een setje beeldjes toegestuurd met cijfercodes erbij. Hun ouders, allebei archeologen, hebben die nog opgestuurd met een mysterieus briefje erbij. De kinderen gaan te rade bij professor Persepolis, een vriend van hun ouders. Het betekent de start van een avontuur, een onderzoek, mysterie en wat griezel in Londen en in het oude landhuis van oom en tante waarbij niets is wat het lijkt.

De tekeningen van Valentina Brancati ogen dynamisch, modern en beweeglijk. De personages acteren fijn, op een cartoony manier die nogal eigen is aan veel Italiaanse tekenaars die zijn opgegroeid met Disney-strips. De inkleuring van Fabio Mancini draagt veel bij aan de sfeer. Hij gaat voor een somber kleurenpalet zonder uitgesproken, flashy kleuren. Eigenlijk een verademing tussen jeugdreeksen die nogal agressief overkomen door knallende snoepkleurtjes.

Beide albums lezen vlot. Misschien te vlot, want ze zijn in een mum van tijd uitgelezen. Het avontuur komt zeker goed over, oppervlakkig beschouwd. Davide Cali stuwt het verhaal namelijk te gemakzuchtig vooruit waarbij toeval de voorkeur krijgt op logica en antwoorden na specifieke vragen te snel en te gemakkelijk volgen zonder aarzeling of fout. Kinderen moet je niet beschouwen als een publiek dat zomaar alles slikt als zoete koek. Ze zijn slimmer dan dat. Ravencroft is dus geen praline met een vulling om bij weg te smelten, maar een luchtig Tuc-koekje.

DAVID STEENHUYSE