True colors

Arthur is een vroegrijpe en gevoelige jongen die alleen woont met zijn wat vreemde vader. Moeder is immers al een tijdje dood. Arthur gaat ook naar school, maar is daar een beetje de vreemde eend in de bijt, de einzelgänger. Alleen met Yoann klikt het nog een beetje. Vader leert Arthur de nodige survival skills, het zou immers wel eens kunnen dat het einde der tijden nabij is. Hun huis wordt meer en meer getransformeerd tot een oninneembare vesting. Terwijl dit aanvankelijk nog tot fijne en speelse vader-zoonmomenten leidt, lijkt de paranoia van de vader alsmaar groteskere vormen aan te nemen. Tot hij op een dag verdwijnt en Arthur er alleen voorstaat...

Het is moeilijk om bij dit eerste deel niet de link te leggen met de psychose waar Brecht Evens een tiental jaren geleden zelf mee geconfronteerd werd. De auteur wisselt consistente pagina’s af met danteske taferelen en grossiert in ondoorgrondelijke nevenpersonages als de juf, de transgender piraat Anemone en een club van gelijkgestemde doemdenkers die allemaal bloemennamen dragen. Zelfs na een lezing of vijf heb ik niet het idee dat ik de essentie volledig beet heb en ik kan me niet van het idee ontdoen dat Evens je maar al te graag de gaten zelf laat invullen.

Grafisch gezien is dit weer een tuin der lusten. In zijn geheel eigen onnavolgbare stijl laat Evens het tekenplezier van de pagina’s spatten. Donkere kaders wisselt hij af met zijn typische kleurenexplosies en op elke bladzijde zal je details ontwaren die je een vorige keer helemaal ontgaan waren. Het is heel duidelijk dat dit voor de auteur een langetermijnproject is waarbij hij niets aan het toeval wil overlaten. En zien we op de laatste pagina geen polonaisende hommage aan zijn doorbraakalbum Ergens Waar Je Niet Wil Zijn?

Met deze De Bondgenoten weet Evens voor de zoveelste keer een fascinerend album af te leveren, eentje dat aantrekt, maar ook afstoot en je met veel vragen laat zitten. In dit fijne interview met collega Koen Driessens licht hij enkele tipjes van een middelgrote container sluiers op, maar ook dan kan je je niet volledig van het idee ontdoen dat hij de interpretatie vooral bij lezer wil leggen. Of krijgen we in het vervolg toch nog de nodige antwoorden op onze uitdijende vragenberg?

MARIO STABEL