Topinitiatief

"Wij zijn de Nieuwe Garde en dit is onze anthologie. Hier lees je de meest aansprekende beeldverhalen van de nieuwe generatie stripmakers uit Nederland en Vlaanderen." De uitermate geslaagde cover van Thibau Vande Voorde (De Kever en de koning) zet deze wervende slogan alleen maar kracht bij. We gaan overstag. Met plezier laten we ons inpakken.

De staalkaart blijkt uiterst divers te zijn. Grafisch springen we van strips uit de jaren 1980 over nouvelle vague naar het grote grafische experiment. Elke stijl komt wel ergens aan bod. Ook de scenario’s bestrijken het hele firmament: van poëzie tot actie, van melig naar ronduit dwaas. Nieuwe Garde lees je dus best niet met oogkleppen op. Ondanks ons onbevangen enthousiasme valt het ons wel op dat veel verhalen, zelfs al zijn ze maar 2 tot 6 pagina’s lang, ondermaats zijn of slecht verteld worden. Het wordt echt tijd dat men — wie dat ook moge zijn — beseft dat een goede strip altijd die unieke symbiose heeft van tekst en tekeningen. Voorts blazen de bekendere namen, die ons al gecharmeerd hebben met hun geslaagde eerste strip(s), ons nu niet direct omver. Sorry, Dido Drachman, Matthias Cruyssaert, Abe Borst, Lode Peeters, Stephan Louwes, Wouter Goudswaard of Karoline Szejda. Maar we gaan niet blijven zeuren. Miel Vandepitte, Wouter Van Ghyseghem en Sterric pakten deze extra publicatiekans wel. Niek van Ooijen (Naasten) leverde zelfs het mooiste verhaal af van de hele bundeling. Zijn breekbaar en grafisch perfect uitgebalanceerde Rododendron bezorgt ons minutenlang kippenvel.

We kochten deze anthologie echter vooral om nieuwe stripmakers te ontdekken. En die waren er volop! Jolien Kirpesteins Als de Bergen Huilen is een echte revelatie. Ze combineert de kracht van Miguelanxo Prado met pure poëzie. Met het absurde en bedrieglijk eenvoudig uitziende Pinnocchio en Koe kreeg Wommol ons helemaal plat. Meer van dattum. En graag snel! Aan het andere uiteinde van de grafiek vind je Marsuro. Zijn Wervelwind maakt de titel volledig waar. Grafisch vuurwerk en toch netjes uitgebalanceerd.

Hoe dieper we graven, hoe meer we de samenstelling ervan waarderen. De Eva Mouton-aanpak van Inne Haine contrasteert perfect met het diepmenselijke kankerverhaal van Kanyamut Ter Meulen dat dezelfde kracht uitstraalt als het werk van Aimée de Jongh. Landen doen we daarna weer met de tekstloze schilderijen van Aiden Yoon. Drie stijlen, drie goede verhalen, drie strips. Het perfecte voorbeeld van hoe breed en allesomvattend de Negende Kunst kan zijn.

Er zit nog meer lekkers in. Het cynische sprookje Luilekkerland van Bob op ’t land, de Love-kloon van Coco Ouwekerk, het lijnenspel van Hugo Seriese, de verstilde kracht van Sanne Knijpstra, toptekeningen van Floor van den Brink of het werk van Indi Vos die het kleurenpallet van Brecht Evens mocht lenen.

Achterin staat de korte bio’s van de stripmakers. Ze bulken van spitsvondigheid en stralen tonnen ambitie uit, maar tegelijkertijd steeg de ontgoocheling. De nieuwe garde zijn meestal geen oude tieners of prille twintigers die de deuren naar de echte wereld nog moeten inbeuken. Meer nog, we vrezen dat de meesten al écht werk hebben. Hopelijk lukt het hen alsnog om van hun strips een economisch leefbaar beroep te maken. We duimen. Maar we gaan niet kniezen. Deze Nieuwe Garde is een topinitiatief van 9ekunst.nl dat dit talent een podium geeft. Oh ja, de benjamin is Suze Scholten, amper 20 jaar. Haar Gegrepen is gewoon af. Prachtig beeldspel en een allerminst banaal verhaal, tezelfdertijd leesbaar én verkoopbaar. Als dit de toekomst is, ziet het er echt goed uit.

240 bladzijden, 57 auteurs, 1 geweldige hutsepot waar iedereen wel ergens zijn gading in vindt. Topinitiatief!

WOUTER PORTEMAN