Superieur

Om Valiant verliefd te laten worden op prinses Aleta nam Hal Foster zijn tijd. Krantenlezers in de jaren 1940 hebben meer dan een jaar moeten wachten tot Valiant inzag dat hij wat voor haar voelt. In jaargang 1947 wordt de liefde bezegeld met een zoontje. Een groot deel van deze jaargang is dan ook gewijd aan de spruit die terloops zijn eigen ervaringen vertelt. Die zijn nog aandoenlijk naïef. En we weten nu al dat een geweldig en avontuurlijk leven hem wacht. Het kleine prinsje is eigenlijk een Amerikaantje, want hij komt tot leven tussen de indianen bij wie Valiant en Aleta zijn terechtgekomen. De dolverliefde viking Ulfrun schaakte Aleta en voer met haar naar zijn thuisland. Wie Aleta al een beetje kent, weet dat Ulfrun te beklagen is. De bloedmooie Aleta windt Ulfrun om haar vingertje en maakt hem te gepasten tijde belachelijk bij zijn manschappen. Ze maakt van de zeerovers broekschijters door met haar zoetgevooisde stem ballades te zingen over de heldendaden van haar gemaal Valiant. Wie is er eigenlijk het slachtoffer aan boord van het schip? Een drieste Valiant zit Ulfrun achterna. Steeds verder vaart Ulfrun, langs IJsland (dat bijgevolg ontdekt wordt) tot het noorden van een dan nog onbekend continent.

Voor een talent als Foster zijn de allerbeste druktechieken aangewezen. Vergeet dus al die foute albums uit de vorige decennia, want die lijken nergens op. De felle inkleuringen van die albums is afschuwelijk. We bladerden onlangs door een gelijkaardige, integrale, Franstalige uitgave van Prins Valiant. De reproductiekwaliteit zag er lang niet zo goed uit als deze prachtig ingekleurde en opgepoetste editie van Silvester. Noem het werk van Silvester ineens superieur zelfs. In vergelijking met de oorspronkelijke Amerikaanse publicatie zouden de teksten in vertaling compacter zijn. Een kritiek is dus dat niet alles is vertaald, maar dat stoort ons geenszins. Hier is gekozen voor een vlot lezende tekst. Veel van Fosters humor blijft overeind. Af en toe schuddebuikten we van het lachen, vooral als de zelfzekerheid en onbezonnenheid van Valiant weer eens onderuit wordt gehaald door zijn pientere vrouwtje. Tegelijk kunnen we best geloven waarom hij haar elke keer vergeeft. Wat een schoonheid! Ze is een dametje met pit bovendien.

DAVID STEENHUYSE