Superficieel

Krokodillentandarts, dienstplichtige in Rusland, kapper van Boris Johnson, striprecensent... Allemaal bezigheden die niet zonder risico’s zijn. Maar ze verbleken bij de karweien waar superhelden voor staan. Zeker als je geen superkrachten hebt.

We zijn nog maar twee eerste delen ver in de reeks (ja, het gaat hier wel degelijk om twee delen 1), maar Louna en haar broer Ziad hebben nu al geleerd dat het soms niet zo super is om een super te zijn. De jongelui dromen ervan om, net als talloze superhelden die hun superkracht aan een komeetfragment te danken hebben, respectievelijk zich te kleden zoals zij zich maar wil en een talentrijk voetballer te zijn die onbeperkt kapsalons kan eten (kebab met friet dus, niet de nering van kappers. Dat zou superonsympathiek zijn).

Louna, die liever bokst dan naailessen volgt, mengt zich met een vriendin Kick-Ass-gewijs tussen de echte supers en ontdekt in een speciaalzaak voor supers (een supermarkt, dus) een geheimzinnige poort naar... eh... andere poorten. Ziad, van zijn kant, laat zich in dezelfde winkel in de luren leggen, maar trekt de aandacht van een superheldin die wel een hulpje kan gebruiken. Broer en zus belanden uiteindelijk, onafhankelijk van elkaar, op een soort Oscaruitreiking voor supers, waar iets onvoorziens gebeurt...

Beide albums kan je kop-of-munt-gewijs eerst lezen. Ze grijpen af en toe in elkaar, om vanuit verschillende standpunten naar een finale toe te gaan die vervolgd wordt in deel 2 (het derde album dus). Dat dubbele perspectief is een leuke gimmick van auteurs Olivier Bocquet (FRNK, Soda) en Fabio Lai (Het Kristallen Zwaard, Mooie Navels), die ze bij de marketing van Dupuis ongetwijfeld geweldig vonden, maar verder hebben de albums nog niet veel om het lijf. De plot is lichtjes hysterisch en valt wat magertjes uit, superficieel zeg maar: een superheldenborstkas kan de reeks nog niet opzetten, maar we houden ze niettemin in de gaten.

KOEN DRIESSENS