Sterven is vooral blijven leven

Ergens diep in het Bretoense toverwoud Broceliande woont Merlijn met zijn dochter Eleonora. De beroemde druïde probeert er zijn dochter te onderwijzen in de krachten van alle soorten paddenstoelen die er zijn. Maar het interesseert Eleonora geen bal. Op een dag hoort ze de lokroep van een mandragora en ze sluipt weg van de lessen van haar vader. Deze superzeldzame plant is dé grondstof voor tal van toverdrankjes, maar heeft één vervelende eigenschap: als je de plant uit de grond trekt, schreeuwt ze oorverdovend. De eerste mens die de schreeuw hoort, sterft. En je raadt het al, haar vader Merlijn hoort de schreeuw en sterft. De Ankou, de Bretoense versie van Pietje de Dood of Magere Hein, komt hem al halen. Merlijns geest wil echter niet weten van sterven. Het spook stuurt Eleonora naar de fee Morgane. Zij heeft gegarandeerd wel een of ander toverboek waarmee je de doden kan doen herrijzen. Alleen lusten Morgane en Merlijn elkaar rauw.

Dit was een impulsaankoop. Zonder enige voorkennis gritsten we de twee albums mee uit onze stripspeciaalzaak. Dit leek tof. Een nieuwe vijfdelige jeugdreeks met aantrekkelijke covers. We deden niet moeilijk. Toen we thuis de openingspagina’s lazen, zuchtten we eens diep. Wat een overload aan loodzware tekst. Elke jonge tiener haakt hier al direct af. Pff. Gelukkig sterft betweter en pretbederver Merlijn al na een paar pagina’s door de schreeuw van de mandragoraplant, en kan het verhaal echt beginnen. De juiste, jonge tienertoon wordt niet echt gevonden, maar volwassenen die zich graag weer jong voelen zijn wel volop mee. Stiekem vinden we dit eigenlijk wel een prettig reeksje.

Scenariste Séverine Gauthier, die ooit de beloftevolle psychologische western Virginia schreef (één deel van het drieluik verscheen bij Casterman), weet wel hoe je een verhaal moet schrijven. De plot zit juist, de personages zijn prima gekozen en de grappen zijn oké. Alleen blijven de dialogen in het eerste deel wat stroef klinken. Slim gezien dat Dark Dragon Books meteen twee delen van de vijf in de markt zet, want in het tweede deel past de puzzel al veel beter. In Franse recensies goochelen ze vanaf het tweede deel met grote voorbeelden als Asterix en Kaamelott. Ons doet het nu vooral denken aan Harry Potter en Jose Luis Munuera’s en Joann Sfars Merlijn. Ook niet slecht natuurlijk.

Grafisch is dit vanaf de eerste bladzijde machtig werk. De Fransman Thomas Labouret (Washita, Detectives) kiest ergens voor een stijl tussen Munuera en Michel Plessix. Het resultaat is een ultrafijne, zwierige lijnvoering waarbij de grote mangaogen van Eleonora zwaar afsteken tegen de overmatig gedetailleerde decors. Toch past het. De dynamische kleuren met veel roosrood en appelblauwzeegroen geven de strip zelfs iets poëtisch. Ja, we worden soft.

Eleonora Mandragora kent een stroeve start, maar in het tweede deel zit de toon wel juist. Dit is een beloftevolle jeugdreeks zoals we ze graag lezen.

WOUTER PORTEMAN