Spattend sixtiessausje

Anno 1951 verscheen De Tuf-Tuf-club, een Suske en Wiske-album geschoeid op de goede oude Vandersteen-leest. Daarmee bedoelen we een historische setting met veel fantasie-elementen, een vleugje magie, een pak mysterie en vooral die o zo typische humor met een knipoog naar de actualiteit van de dag... Menig fan zal zich dit album ook herinneren omdat Vandersteen een en ander lost over de familie van tante Sidonia. Zo komen we te weten dat ze een nakomelinge is van baron van Stierlijke. Jawel, Sidonia van Stiefrijke... Klinkt fancy! Niet?

Over naar de orde van de dag. Sinds 2017 verschijnt jaarlijks een Suske en Wiske door... Gerben Valkema en Yann, het duo dat in 2016 de spits afbeet met Cromimi, komt een tweede maal aan zet. De Vroem-Vroem-club lijkt niets minder dan een remake van De Tuf-Tuf-club met Kovertol, een (witte) raaf, Stiffryckes en veel autogeweld... Een remake, maar dan wel met enkele belangrijke twists... Zo speelt De Vroem-Vroem-club zich af in 1966 en dan nog grotendeels in Texas. Deze setting laat de scenarist toe om volledig uit zijn dak te gaan in een door hem geliefde historische periode. Het album ademt bovenal ook een heerlijk sixtiessfeertje uit. Compleet met Amerikaanse Koude Oorlogparanoïa en heerlijke hot rods ter vervanging van Vandersteens Tuf-Tuf-autootjes. Yann serveert een heerlijk snel verhaal bomvol referenties naar het originele album en per uitbreiding naar de hele reeks.

De humor die Willy Vandersteen in zijn verhalen deed sluipen, was en is nog steeds uniek. Niet altijd gemakkelijk te begrijpen en vaak ook pas als volwassene volledig te bevatten. De humor die Yann en Gerben gebruiken is veel meer slapstick. Lambik is bij momenten dezelfde idioot als vanouds, maar wordt hierin dapper bijgestaan door Jerom, die eigenlijk ondanks zijn spieren ook wel een beetje een angsthaas is en even dwaze dingen doet als Lambik. Ze zijn elkaar waard, pleegt men hier te zeggen. Suske is dan weer een held op sokken terwijl Wiske... gewoon weer Wiske is, maar dan met een meer sarcastisch tintje. Het tekenwerk van Gerben Valkema is zwierig, vrank en vrij, maar vooral ook erg consistent. Het sixtiessausje spat eveneens van de tekeningen af. Sfeer, sfeer en nog eens sfeer, alsof Valkema niets anders tekent dan dit. Tenslotte toch ook een pluim voor de inkleuring van Shirow Di Rosso. Lekker modern, en met de nodige licht- en schaduweffecten, zoals we dat van hem intussen gewend zijn.

Al deze elementen in de mixer maken van De Vroem-Vroem-club een bijzonder geslaagd album. Een ode aan Suske en Wiske en bij uitbreiding ook een ode aan de Negende Kunst. De verwijzingen naar andere reeksen en cameo’s zijn dan ook legio. Oplettende lezers en nitpickers gaan hun handen vol hebben aan het album, zodat een tweede en zelfs derde leesbeurt op korte termijn tot de mogelijkheden behoren.

Voor wie een paar euro extra wil besteden, is er een knappe hardcover met extra achtergrondinformatie die ons alvast aanspoorde om ons stukgelezen exemplaar van De Tuf -Tuf-club nog eens boven te halen.

Over de gehele lijn geslaagd dus!

JACKY CORNELIS