Aymar en het verval

We hadden niet verwacht dat we nog een nieuw album van Schemerwoude zouden mogen lezen. Met name de eerste tien delen behoren terecht tot de hoofdklasse van ridderstrips en het dramatische einde van het laatste deel was een sterk afscheid wat zeker bijdroeg aan de klassiekersstatus van de dolende ridder Aymar. De vijf daaropvolgende albums gingen over nazaten van Aymar die in verschillende tijdperken leefden. Zoals wel vaker werkte Hermann dan samen met zijn zoon Yves die het scenario verzorgde.

Hermann raakt op leeftijd en Schemerwoude leek te zijn veroordeeld tot een strip uit het verleden die steeds meer uit beeld raakte. Toen ons het nieuws bereikte dat Hermann werkte aan een nieuwe strip over Aymar waren we benieuwd naar het resultaat. Dat hij jarenlang deel uitmaakte van de absolute tekenaarstop is een feit, maar de tand des tijds zorgde wel voor afname in de kwaliteit van zijn verhalen. Zowel grafisch maar ook qua verhaal heeft Hermann al jarenlang geen klassiekers meer geproduceerd. En na het lezen van deze waarschijnlijk laatste Schemerwoude wordt onze mening hierin bevestigd. Ridder Aymar is te gast op het land van heer Baudran en waagt zich op zijn verloren land. Al snel wordt hij verrast en de slechterik Ulrik verwondt hem. Het kost enige tijd om te herstellen van zijn verwondingen en dan besluit Aymar de dorpsbewoners te helpen in hun strijd tegen de landheer en diens brute krijger.

Chronologisch speelt dit verhaal zich af aan het begin van de reeks en het kan prima worden gelezen zonder alle voorgaande albums eerst te moeten herlezen. Het verhaal bevat bekende Hermann-ingrediënten, zoals wraak, onrecht en onderdrukte vrouwen, en er zijn legio recente Jeremiah-albums met een dunnere verhaallijn. Grafisch zijn we een stuk minder onder de indruk. En het lijkt er volgens ons nu toch echt op dat het grafische verval van de oude meester is ingezet. Een jammerlijke constatering, want een Hermann op zijn hoogtepunt was van een zeldzaam hoog niveau.

DAI HEINEN