Blauw van de kou

Het Smurfendorp wordt wakker onder een dik sneeuwtapijt. Knutselsmurf trekt er samen met Lol- en Brilsmurf op uit om zijn nieuwe bobslee te testen, maar door een zware sneeuwstorm raken zij de weg kwijt. Gelukkig kunnen ze tijdelijk terecht in de hut van kluizenaar Gaspard. Deze norse eenzaat torst een getormenteerd verleden met zich mee, maar ontdooit geleidelijk onder de goede zorgen van de drie Smurfjes. Het dorp zelf kreunt onder de zware winterprik en zo is er geen gelegenheid om een reddingsexpeditie op touw te zetten om hun gestrande dorpsgenoten te ontzetten. Gelukkig weet Gaspard raad.

Dit veertigste album is een klassiek De Smurfen-verhaal geworden waarin vriendschap en solidariteit centraal staan. Het scenario van Alain Jost en Thierry Culliford is degelijk en functioneel en geheel volgens het boekje in beeld gebracht door Alain Maury. Maar tegelijk hebben we ook zo’n donkerbruinblauw vermoeden dat Peyo himself de overvloedige sneeuwval zou aangegrepen hebben om tussen de regels door zijn eigen commentaar op de klimaatproblematiek te geven. Die occasionele onderhuidse maatschappijkritiek was toch de kracht van de oudere verhalen en komt de laatste jaren almaar minder aan bod. Zo is dit een fijne, maar vrij brave kinderstrip geworden die de volwassen meerwaardesmurfer wat op zijn honger laat zitten.

MARIO STABEL