Sensualiteit of actie?

Vooraan het album is in een voorwoord van de Amerikaanse tekenaar — en voormalig hoofdredacteur van Marvel Comics — Joseph ‘Joe’ Quesada te lezen dat hij de Italiaanse striptekenaar- en kunstenaar Milo Manara adoreert, en dat hij er dus trots op is dat Manara zich verbond aan een project van Marvel: X-Women. Scenarist Chris Claremont hapte eerst niet toe op de vraag of hij het verhaal wilde schrijven, totdat hij hoorde dat Manara bij het project betrokken zou worden. Op voorhand dus een geweldige combinatie van twee grootmeesters in de comicindustrie.

Storm (Ororo Munroe), Rogue (Anna Marie), Psylocke (Betsy Braddock), Emma Frost, Shadowcat (Kitty Pryde) en Marvel Girl (Rachel Summers, voorheen Phoenix): samen vormen zij het vrouwelijke blok van de X-Men. Mutanten met een buitengewone superkracht. Het verhaal begint als Rogue de dames uitnodigt in haar villa op een Griekse eiland voor een ‘meidenweekend’. Tijdens het feesten in het riante, luxe onderkomen wordt Marvel Girl ontvoerd door een onbekende groepering. Psylocke slaag er met haar telekinese ternauwernood in om alle gasten in veiligheid te brengen voordat de villa wordt opgeblazen. Een heuse aanslag dus, maar door wie? De X-Women traceren hun ontvoerde vriendin in Madripoor en proberen haar uit het tempelcomplex van de vijand te bevrijden. Echter werkt Rachel zelf hen tegen en zegt ze dat ze nog niet kan vertrekken. De overige leden blijven verdwaasd achter, maar worden vervolgens aangevallen door barones Krieg, waardoor ze allemaal hun krachten verliezen en aan de verdrinkingsdood in een waterval ontsnappen. Alles lijkt te maken te hebben met een op handen zijnde oorlog tussen China en India, waar de barones een slaatje uit wilt slaan. Met hulp van een soort sektebende die vliegtuigen als goden aanbidden doen de X-Women nog een ultieme poging om hun vriendin te redden. Hoe doen ze dat zonder hun krachten? Zijn ze wel sterk genoeg? En waarom werkt ook Rachel hen tegen?

De ondertitel van dit album luidt Vrouwen aan de Macht! en dat thema is op een opmerkelijke manier uitgewerkt. Op veel van de tekeningen zien we zwoel kijkende dames, in uitdagende houdingen, met kleding slechts als schaarse bedekking en op een redelijk intieme afstand van elkaar. Het had met gemak kunnen doorgaan voor een pornografisch album — iets waar Milo Manara tevens succesvol in is. Wanneer er een andere, meer erotische dialoog in de tekstballonnen had gestaan, had er een tevens een geloofwaardig verhaal gestaan, en volgens ons is dat niet de bedoeling van een Marvel-actieverhaal. Het matcht in onze beleving niet bij de Marvel-gedachte, zelfs niet bij de X-Men, die normaliter al een iets andere toon voeren dan hun collega-superhelden. Op dat vlak stellen Manara en Claremont dus enigszins teleur. Iets dat we niet van hen gewend zijn.

Toch moeten we opmerken dat de tekeningen an sich gewoon mooi zijn. Ook de schets- en coverdossier achterin zijn bewonderenswaardig. Het zijn zoals gezegd elegante vertoningen van de vrouwen, met respect en veel elan neergepend. Manara zet de vrouw en haar lichaam — terecht — op een voetstuk. Maar of hij ze met dit verhaal nu echt in hun kracht zet? Nee, de X-Women hebben een hoop betere avonturen beleefd, waar ze zelf ook vaak genoeg naar verwijzen. De soms cynische humor tussen de dames draagt ook niet bij aan een geloofwaardig actieverhaal. Oké, het is fictie en moet (superhelden)vermaak bieden, maar het kan ook over de grens gaan. De actiescènes zijn veelal plat getekend, we zien weinig beweging in de gevechten en het is tamelijk voorspelbaar. Wat op voorhand dus een gedroomde samenwerking moest zijn, is in de uitwerking tekort geschoten. Er had zoveel meer in gezeten, jammer!

MADS BRUYNESTEYN