Scheurkalender voor mensen met een ziel

Toen de albums van De Dagelijkse Worsteling uitkwamen medio jaren 2000 waren we vooral heel druk bezig met zelf een jonge dertiger te zijn die worstelde met dezelfde vragen als Marco, het hoofdpersonage. Daarom is de reeks aan ons wat voorbijgegaan. We hadden het te druk met ons eigen leven, onze eigen beslommeringen om die van een strippersonage erbij te nemen. Vooral omdat zijn sores te hard op de onze leken. Wat is mijn plaats in de wereld, hoe moet ik me als zoon gedragen, als echtgenoot en partner, laat staan als vader? Ben ik nog steeds een wildebras met een mening, of heb ik door dat meningen zoals in de boude uitspraak als aarsopeningen zijn: iedereen heeft er wel een? We hebben enkele van de Angoulême-winnende albums gelezen en waren ze weer vergeten. Nu komen ze in een integrale terug, en voor wie ze niet kent of vergeten is, geldt geen excuus meer.

Manu Larcenet beschouwt de schoonheid van het alledaagse en het alledaagse van het schone in dit bedrieglijk luchtig beginnend werk. En al snel is de trage vertelling over hoe Marco in het reine probeert te komen met zijn eigen angsten en het leven tout court veel dieper en schrijnender dan verwacht. Nu we ook meer kijk hebben op zijn werk is het gemakkelijk er zijn stokpaardjes uit te halen: geestesziekheid, vogels, marteling, verstilde beelden, knorrige koppen. Laat je dit echter niet afschrikken, het is geen Blast of Het Verslag van Brodeck, waar de horror van elke pagina druipt. Dit is een bitterzoete vertelling. Elke pagina staat er wel een zin of een momentopname waar je langer kan blijven bij stilstaan en mijmeren. Zoals een scheurkalender van De Druivelaar, maar dan voor mensen met een ziel.

In één ruk was de integrale van meer dan 200 pagina’s voorbij, maar de ideeën, beelden en personages zullen nog enkele weken in ons hoofd spelen. En als dat niet het teken van een uitstekende strip is, dan weten we ’t ook niet meer.

WIM DE TROYER