Prachtige ezelsdracht

Je hebt zo van die strips waarvan je het doodjammer vindt dat ze een stille dood zijn gestorven. Het koningsdrama Jorikus Magnus van de Gentse scenarist Verhast en de Tongerse tekenaar Criva stal ooit vele harten. Intussen was het al jaren muisstil rond hun imposante held. Tot nu. Na een ezelsdracht van dik acht jaar zijn ze bevallen van het slotdeel. 

Gelukkig is dit album het allerbeste deel en kan het zonder veel informatieverlies afzonderlijk gelezen worden. De plot mag er weer zijn. Keizer Jorikus Magnus heeft na de mislukte moordpoging door zijn zwakbegaafde zoon zijn dochter Sustrada uitgehuwelijkt aan zijn redder Oskin Flemming. Een mooi gebaar dat Oskin de moord op zijn ouders door zijn verse schoonvader helemaal zal doen vergeten. Het koppel kreeg een zoon, Manliard, en die is inmiddels een flinke tiener. En hier haken we in. Sustrada vindt dat de jonge erfgenaam eindelijk recht heeft op de waarheid en vertelt hem haar grote geheim. Zijn echte vader is niet Oskin, maar diens verdwenen broer Jelling met wie ze ooit een stomende liefdesaffaire had. Manliard is totaal het noorden kwijt en vlucht weg. Intussen komt vanuit de keizersburcht het onthutsende bericht dat de grote Jorikus stervende is. Het hof wordt bijeengeroepen.

Leraar filosofie en cultuurwetenschappen Verhast schreef zijn beste scenario. De hoofdplot is een en al pathos, Shakespeare en dramatiek. Maar in de opgezwollen retoriek laat hij opvallend vaak ruimte voor stilte en zelfs pure actie. Het komt het evenwicht in de strip absoluut ten goede. Hij gunt bovendien toptekenaar Criva zijn podium. De Limburgse architect nam het cadeautje dankbaar aan. De platen zijn juweeltjes, getekend in potlood en later met de computer ingekleurd, in tientallen Photoshop-laagjes. Deze strip kan zo verschijnen in 3D-vorm. Dit monnikenproces nam echter veel vrije tijd in beslag. Te veel tijd. Ondanks de acht jaar zijn de tekeningen opvallend consistent. Zich helemaal uitleven doet Criva in de opvallende tussenplaten van keizer Jorik tijdens zijn langgerekte, angstige doodsreutel.

Hoe serieus dit theaterstuk ook mag zijn, in het laagje eronder barst het van de humor. Zo is de openingsscène een grafische parodie op The Sound of Music. Geregeld duikt er ook een cameo op. Van Kwak en Boemel over Statler en Waldorf tot professor Zonnebloem en Panoramix, enzovoort. En lijkt de magister niet heel sterk op pornoacteur Ron Jeremy? Gelukkig leiden die grapjes ons niet af, maar verrijken ze net het geheel.

Dit album is een prachtig einde geworden van een mooie reeks. Ja, we hebben er te lang moeten op wachten en hopelijk voor de auteurs is hun publiek hen niet vergeten. Maar Verhast vatte de ezelsdracht in ons interview filosofisch samen. “Ach Criva,… Waarom zou je Regi willen zijn als je Kraftwerk bent?” Inderdaad, op kwaliteit staat geen vervaldatum. Geniet ervan.

WOUTER PORTEMAN

Lees ook dit dubbelinterview met Criva en Verhast.