Potentieel zat

Brussel, 2072. Een dodelijke bacterie heeft dik dertig jaar geleden lelijk huis gehouden. Alle mensen zijn gestorven. Enkel een kleine drieduizend mensen hebben zich verschanst in een grote, afgesloten toren die gestuurd, bestuurd en gecontroleerd worden door de Artificiële Intelligence computer Newton. In deze Newtown kunnen de mensen overleven. Alleen begint de toren steeds meer gebreken te vertonen. Het zelfvoorzienende gebouw is tot op de draad versleten en Newton heeft de voorbije dertig jaar wel heel veel bijgeleerd over de menselijke psyche. Leve AI! In deze moderne gevangenis zijn de enigen die buiten kunnen een handvol jagers. In hun beschermende pakken kunnen ze een uurtje jagen op reeën en everzwijnen die in de door de natuur heroverde hoofdstad wel kunnen overleven. Het kleinste scheurtje in hun beschermende pakken betekent een onmiddellijke, pijnlijke dood. De bacterie heerst nog steeds. Ook in de toren is niet alles peis en vree. De intra’s, jongeren die geboren zijn in de toren, maken steeds meer amok. Zij pikken het niet dat ze door hun egoïstische ouders veroordeeld zijn om hun leven te leiden in gevangenschap. Maar er is geen andere optie.

Isolement, generatieconflicten, technologische aftakeling en dictatuur. De Toren heeft alles om de beste post-apocalyptische thriller te worden die je ooit hebt gelezen. Zover zijn we nog niet. Dit eerste deel beperkt zich tot het uitgebreid voorstellen van alle personages en het in beeld brengen van de situatie met de mogelijke risico’s en uitdagingen. Computer Newton, die zich als een ectoplasma door het gebouw beweegt, zorgt voor de rode draad en is het bindmiddel in dit inleidende hoofdstuk. Dit is echt wel een heel boeiende setting die de scenaristen Omar Ladgham en de Nederlandse filmregisseur Jan Kounen (die de Blueberry-film inblikte) hebben uitgedokterd. Ze bouwen het verhaal ook helemaal op zoals een film. Budgettaire redenen zijn de oorzaak dat dit geen serie of film is geworden, maar een strip. We kunnen er alleen maar wel bij varen. Maar zover zijn we dus nog niet. De toon die de scenaristen aanhouden, is die van een filmserie voor een heel groot publiek. Voor ons mocht die wat cynischer, harder en vooral stressvoller, een beetje zoals in de stripklassieker De IJstrein. Ook misten we het echte begin van het verhaal. Dit was net te veel introductie.

Tekenaar Mr Fab (Uur U, Man van het jaar) is een adept van de Christophe Bec-stijl. De openingsscène met een jacht door het overwoekerde Brussel zette ons gelijk op het puntje van onze stoel. Dit was machtig gedaan. Links en rechts herkende je wat stukjes van een onze hoofdstad — een oude striptekening van Het Gele Teken was de mooiste referentie. Maar toen we de personages zonder helm te zien kregen, kreeg ons enthousiasme een knauw. Hier was nog werk aan. Ook de beklemmende atmosfeer in de toren mocht wat scherper gesteld worden.

De Toren heeft een machtig uitgangspunt. Alleen vertaalt zich dit in dit aanloopdeel nog niet in een even machtig waw-gevoel. Dit heeft alles om te scoren, maar voorlopig is het een dubbeltje op zijn kant.

WOUTER PORTEMAN