PizzAA!

New York is een broeinest van van alles, ook van striptekenaars en -tekenaressen. Vooral van undergroundcomics. In het geval van Julia Wertz (1982, San Francisco) zelfs letterlijk: ze woont (ten tijde van deze strip) in Brooklyn in een illegaal verhuurd (en dus goedkoop) kelderappartement en maakt vooral comics met scheetgrapjes. Ze is deel van het damescollectief Pizza Island, met onder meer de verder ook zeer aan te raden Sarah Glidden (gespecialiseerd in journalism comics, zoals Israël in 60 Dagen), de Canadese cartooniste Kate Beaton (lees zeker de hilarische bundeling Hark! A Vagrant), Lisa Hanawalt (beroemd van haar Netflix-animatieserie BoJack Horseman) en Meredith Gran (die in haar webcomic Octopus Pie het leven van een jonge striptekenares in New York deelt).

Wertz doet in feite dat laatste ook, met een bijzondere insteek in Onmogelijke Mensen: haar alcoholisme, een neveneffect van haar eenzaamheid, die weer het gevolg is van het alleen werken als striptekenaar, het zich niet kunnen binden aan vriendjes én nogal misantropisch aangelegd zijn. Ook de vechtscheiding van haar ouders, het drankmisbruik van haar vader, haar oma’s hersenkanker en de zorg voor haar jongste broertje hadden er allicht mee te maken. Ze probeert alles om te ontnuchteren: een kat in huis halen, therapie, AA-clubs, rehab... met wisselend succes. Eigenlijk is ze vooral bang voor een ander, socialer leven...

Oeh, wat klinkt dat allemaal zwaar, maar wees gerust, Onmogelijke Mensen is allerminst een deprimerend relaas van een moedige strijd tegen de drankduivel, maar een grappige en vaak onweerstaanbaar onverbloemde autobio over leven en liefde in Brooklyn. In contrast met de veelal naïeve tekenstijl van auteur Julia loopt strip-Julia vaak door een zeer gedetailleerd getekend straatdecor — met daarin wel veel liquor stores — ten voordele van de waarachtigheid van haar belevenissen.

Met het alcoholisme op de achtergrond raakt het boek vooral andere aspecten van het leven aan: vriendschap, liefde, strips,... Ze reflecteert over haar omgeving, zichzelf en haar vak: "Iedere keer dat ik moet kiezen tussen thuisblijven en strips tekenen of uitgaan op een date, kies ik 95% van de keren voor de strips. Hoewel ik me soms afvraag of strips misschien niet meer zijn dan een nutteloze, genotzuchtige, zelfingenomen bezigheid en ik volwassen moet worden en een baan met zekerheid vinden." We zijn getuige van een pijnlijke breuk en hoe haar beste vriendin haar oppept: "De wereld zit vol onmogelijke mensen, je moet er niet zelf ook een zijn."

Niet verwonderlijk bij een striptekenaar lezen we over ervaringen op stripbeurzen (een lezer vertelt haar grapjes te hebben gelezen "als kind": hoera, ze hoort eindelijk bij de veteranen!), met magazines (afwijzingen door The New Yorker), uitgeverijen en een boel collega’s (van wie velen ons ook niet bekend. Een who-is-who-lijstje was misschien wel leerzaam geweest. Roz Chast (een generatie ouder en het bekendst van haar bitterzoete relaas over haar ouder wordende ouders Kunnen We het niet over Iets Leukers Hebben?) kennen wij dan weer wel, en zij Wertz. Ze zegt Wertz: "De reden waarom ik jouw werk goed vind, is dat het niet uit het stripwereldje komt. Je volgt geen regels en dat maakt het uniek en leuk!" Wertz’ antwoord typeert haar helemaal: "Dankjewel! Maar eigenlijk ken ik de regels niet eens." Right on! We nemen nog een stuk pizza!

KOEN DRIESSENS