Spreken is geen zilver maar goud

Samuel Verdi is een jongeman die met zichzelf in knoop zit. Hij is vijfendertig en nog steeds vrijgezel. Hij belt daarom al acht jaar steeds op zijn verjaardag naar zijn ex-lief Armelle die hij maar niet uit zijn hoofd kan zetten bij gebrek aan een nieuwe vriendin. Zoals iedereen wel eens doet, overloopt hij zijn leven om te achterhalen hoe het zover is kunnen komen. Heeft hij wel telkens de juiste stappen gezet? In zijn hunkering naar minstens een gesprekspartner draait hij het vroegere telefoonnummer van het ouderlijk huis en krijgt een tienjarige knaap aan de lijn die ook Samuel heet. Geleidelijk aan beseffen beiden dat ze met hun jongere en hun respectievelijk oudere ik aan het praten zijn. Het worden telkens geanimeerde gesprekken waarbij de jonge Samuel het erg middelmatige toekomstbeeld van zijn oudere ik begint te betreuren. Deze reactie geeft de volwassen Samuel een boost om zich te herpakken en zelfs zijn oorspronkelijke intentie om schrijver te worden terug op te nemen. Op het werk voert hij ondertussen, zonder de kantjes eraf te lopen, onderdanig de opdrachten uit van zijn autoritaire baas, Paul Détant. Op een bepaald ogenblik gaat hun firma, Doggydog - Mode voor honden, een partnership aan met een Chinese firma waardoor er een nieuwe grote markt voor hen open gaat. Juffrouw Li-Na wordt voorgesteld als de Chinese projectleider en verbindingspersoon tussen Parijs en China. Zij zal zich een aantal maanden inwerken in de firma Doggydog en Samuel krijgt de taak haar hierbij te begeleiden. Hij vindt haar best een aantrekkelijke vrouw en probeert een afspraakje te maken...

Het album, oorspronkelijk uit 2021 in het Frans en bekroond met de Prix Landerneau, is getekend door Grégory Panaccione. Het is gebaseerd op een roman van Cyril Massarotto. Panaccione heeft al meerdere albums getekend, onder meer het tekstloze Un Océan d’Amour, La Petite Lumière, de reeks Chronosquad en een paar albums van Donjon Antipode. Dit is zijn eerste album dat uitgegeven werd in het Nederlands en er mogen gerust nog meer albums vertaald worden. In dit interview wordt alvast Un Océan d’Amour bij Lauwert Uitgeverij aangekondigd.

Panaccione heeft een leuke expressieve tekenstijl met soms karikaturale uitvergrotingen om iemands gemoedstoestand weer te geven. Het doet een beetje denken aan Christophe Blain, Blutch en soms Jean-Marc Reiser, maar steeds met een positief menselijke ondertoon. De authentieke sfeerschepping van Samuels dakappartement en de Parijse omgeving is knus schilderachtig.

Het is een geweldige vondst om hoofdpersonage Samuel, die behoefte heeft aan een klankbord, te laten telefoneren met het ouderlijk huis en alzo met zijn jongere ik gedachten te laten uitwisselen. Op die manier overpeinst hij vroegere gebeurtenissen en gedragingen om ze dan anders te laten aanvoelen of te relativeren.

Iemand Om Mee te Praten is een verhaal waarin velen zich zullen herkennen wiens pad niet altijd even rimpelloos is verlopen vanaf de jeugdjaren, zowel qua studie en werk als liefde en partnerkeuze. De moeilijkheid om tijdens of na de puberteit de juiste richting in te slaan, een keuze te maken en te weten wat men wil van het leven. Het is een heilzame boodschap om toch de positieve kant te zien van gebeurtenissen die in eerste instantie als desastreus of ongelukkig werden bevonden wanneer men alle elementen eens rustig op een rijtje zet. Het toont ook aan hoe belangrijk oprecht eerlijke gesprekken zijn om iemand te leren kennen en te waarderen.

Een heel mooi album, zowel inhoudelijk als grafisch. Nu al te onthouden voor de eindejaarslijstjes.

JAN GOFFIN