Perfect evenwicht

Al sinds de tijd van Arthur jagen de Pellinoren op het Speurende Beest. Het fabeldier laat zich vaak zien, ze krijgen het echter nooit te pakken. Het is een hard en eenzaam leven, maar ooit zal het ze lukken. Al duizend jaar geven de onhandige jagers hun volstrekt waardeloze ervaring aan elkaar door. De queeste om het monster te pakken te krijgen, is een heuse familietraditie. Vandaag gaat de jongste van de Pellinoren, onder druk van zijn grootvader, zijn queeste aanvatten. Pellinore neemt de bus naar een braakliggend stukje fabrieksterrein. Ernaast ligt een vies, ernstig vervuilde poel. Dit kan toch hier niet zijn? Dit is toch niet het betoverend mooie meer waar Nimue, de oogstrelende dame van het meer, in woont? Beduusd spreekt de tengere, onhandige jongen de oproepingsspreuk uit. Een barse stem blaft hem toe. WTF, is dit de dame van het meer?! Omdat het nu al duizend jaar zo hoort, geeft de fee ook deze Pellinore een ridderzwaard waardoor hij zijn queeste kan aanvatten. De jongen kijkt ernaar zoals een koe naar een paddenstoel. Nieuwsgierig, angstig, maar tegelijk heel gulzig. Nimue vraagt of ze toch niet mee moet gaan met hem. Eigenlijk mag dit niet. Een queeste is een hoogst individuele opdracht, maar Pellinore stemt toch toe. Samen trekken ze de wijde wereld in. Op zoek naar het Speurende Beest. Samen op de scooter.

Ik heb lang getwijfeld over bovenstaande korte inhoud. Ja, ze vertelt de eerste pagina’s van het verhaal. Ja, het is correct. Ja, het is wervend zonder dat het platte promo is. Maar toch mist het veel. Bovenop deze magische, surreële en toch serieuze plot is De Queeste immers een ronduit hilarische strip. Ja, er is die vervuilde poel, maar tegelijk komt de fee uit dat sopje met een kikker en waterlelies op haar hoofd. Dwaas, maar grappig. Ja, er is de bezeten jacht op het Speurende Beest, maar de ridders draven als een gek door het woud met een hond aan een leiband. Dwaas, maar hilarisch. Het verhaal is een avontuurlijke queeste van een boeiend duo op zoek naar iets onbereikbaars in de harde wereld van vandaag. De toon is echter een en al vrolijkheid, slapstick en pure onnozelheid. En zo verslind je met een grote glimlach de eerste 120 pagina’s van dit drieluik rond deze moderne Arthur-queeste. Dat is tof.

Scenarist Frédéric Mauponé, die in het Frans al enkele jaren een drietal heel fel gewaardeerde jeugdreeksen heeft lopen, en Wauter Mannaert (Yasmina, Weegee, El Mesías) hebben goud in hun handen. Dit is grappig, vlot geschreven, soms heel diep maar altijd hoopvol. Hun held Pellinore, die familie van Jerome K. Jerome Bloks kon zijn, slaat aan. Bovendien werkt Mannaert nu digitaal waardoor zijn frisse tekeningen scherper ogen dan de kaaklijn van Victor Verhulst. Gecombineerd met een dynamische kadrering geeft dit schwung aan het verhaal. Ja, dit is echt tof.

Pas bij een tweede lezing zag ik dat de auteurs zich hebben laten inspireren door het boek Arthur, Koning voor Eens en Altijd van T.H. White. Google leerde me dat de maffe Disney-tekenfilm Merlijn de Tovenaar, met dat hilarische toverduel, hierop is gebaseerd. Die extra laag maakt De Queeste nog intrigerender en beloftevoller.

Net zoals Yasmina en de Aardappeleters kiezen de auteurs voor een graphic novel-aanpak. De Queeste is hierdoor dikker, grafisch uitdagender en door de harde kaft ook prijziger. Misschien net te duur voor het doelpubliek? Maar wie is dit publiek dan? Tieners op zoek naar iets meer of volwassenen op zoek naar iets jeugdigs? In dit interview zei een enthousiaste Mannaert me dat De Queeste een moderne Le Lombard-strip is voor een publiek van 7 tot 77 jaar. Dat klopt eigenlijk volledig.

De Queeste is een uitermate beloftevol en hoopvol drieluik boordevol lagen. Een perfect evenwicht tussen de bittere ernst over de wereld vandaag en ronduit hilarisch lachen met diezelfde wereld. De Queeste is eindelijk nog eens een echt geslaagde strip voor iedereen van 7 tot 77.

WOUTER PORTEMAN