Passioneel namen droppen

Op een dag ben je vijfenvijftig jaar, is je tweede huwelijk gestrand en kijk je wezenloos voor je uit. Waarom is hij niet keihard voor mijn droom gegaan om striptekenaar te worden? Waar is het misgelopen? Is het omdat hij zich op zijn vijfentwintigste in Parijs zo uit zijn lood liet slaan door enkele uitgevers? Hij wist ook wel dat zijn meegebracht werk een doorslagje was van Mœbius, maar iedereen wilde toen zo graag de zoveelste Mœbius zijn. Was het echt nodig dat Hugo Pratt hem toen zo met de voeten op de grond zette? Hij kon er toch ook niet aan doen dat hij in Brazilië gemakkelijk zijn brood verdiende met het ontwerpen van platenhoezen. Duizend redenen. Er is echter maar één waarheid: de Braziliaan Ricardo Leite vond het heel zijn leven veel makkelijker om anderen verantwoordelijk te houden voor zijn keuzes.

Op die ene dag zal hij een echte striptekenaar worden. Leite nam het vliegtuig naar Brussel om zichzelf terug te vinden en tevens heel diep te graven naar de wortels van de negende kunst. Het werd een week die hij nooit meer zou vergeten. Hij bezocht het prachtige Brusselse Stripmuseum, flaneerde in de Sint-Hubertusgalerij, dronk pinten in de Mort Subite en nam zelfs een taxi naar het godvergeten gat Louvain-La-Neuve naar het indrukwekkende Hergé-museum staat. De Braziliaan tekent en vertelt zo vurig en passioneel over zijn bezoeken dat het bij ons serieus kriebelt om die hotspots nog maar eens te bezoeken.

Op Zoek naar de Verloren Kuifje is echter meer dan een reisreportage van een man in een persoonlijke crisis. Leite pakt daarnaast uit met een variant van Een Schrijver op Zoek naar Zes Personages van Milo Manara en Hugo Pratt. Tijdens zijn bezoeken loopt ook hij te pas en te onpas bekende striptekenaars en hun stripfiguren tegen het lijf. Allemaal zalige waanvoorstellingen. In zijn dromen voert hij intense gesprekken met hen over hun specialiteit. Hergé, Albert Uderzo, Hermann, Milton Caniff, José Muñoz, Frank Miller, Guido Crepax, Mœbius, Lorenzo Mattotti, Hal Foster, Robert Crumb en tientallen anderen passeren de revue. Ja, zelfs Jan Bosschaert komt even voorbij. Uit die dialogen leren we zelf heel wat bij over de Italiaanse, Argentijnse en zelfs de Braziliaanse stripwereld. Wat over de Franco-Belgische auteurs wordt gezegd, zal de meeste striplezers wel bekend zijn. Grafisch is Ricardo Leite een goede realistische tekenaar die wat zweeft tussen Milo Manara en François Schuiten. Het fijne is dat hij zijn stijl steeds wat aanpast aan de auteur die hij virtueel ontmoet. Als hij pakweg met Sergio Toppi praat, krijgt zijn personage die typische Toppi-arcering mee. Als hij met Enrique Breccia keuvelt over witruimtes worden de decors geschrapt. Enzovoort. Beeld en tekst versterken elkaar voortdurend.

Maakt dit alles van Op Zoek naar de Verloren Kuifje een prima strip? Hm. Laten we Will Eisner even citeren: “Zonder goed scenario gaat een stripboek nergens heen.” De combinatie van geschiedenisles en Negende Kunst-toerisme is soms wat vermoeiend. We snakken na een paar honderd pagina’s naar een echt verhaal. Diezelfde Will Eisner zei echter ook dat een auteur in zijn boek moet geloven. En dat doet de Braziliaan absoluut. Op Zoek naar de Verloren Kuifje is een en al adoratie voor strips en de hele stripwereld.

In Op Zoek naar de Verloren Kuifje koketteert de Braziliaan Ricardo Leite (te) opvallend met zijn encyclopedische stripkennis. Maar achter die façade ontdekken we een twijfelende man die zijn te lang uitgestelde droom om strips te maken volop genietend aan het beleven en waarmaken is. Op die momenten vindt de Braziliaan zichzelf en Kuifje pas echt terug. Mooi album over de passie voor strips.

WOUTER PORTEMAN