Opvolger van Don Lawrence

Eind jaren 1990 verschenen bij uitgeverij Big Balloon drie delen van de Storm-spin-off De Kronieken van de Tussentijd. Deze reeks speelt zich af vlak na Storm 6: Het Geheim van de Nitronstralen. Na dit album vergaarde de reeks Storm steeds meer aanzien en enkele albums later volgde de verhuizing naar het universum van Pandarve. Omdat de uitgeverij er in 1998 na drie albums mee stopte, werd er niets meer vernomen over De Kronieken van de Tussentijd. Nu bijna vijfentwintig jaar later verschijnt het afsluitende, vierde deel. Al die tijd was het album De Ruimte van Klein wel al aangekondigd. De oorspronkelijke tekenaar was John Kelly, een pseudoniem van Dick Matena. Hij heeft ook meerdere Storm-albums geschreven, het meest recente album van zijn hand was De Race van Opaal uit 2013. Voor het scenario stond toen — en ook nu weer — Martin Lodewijk in. De inmiddels 84-jarige Rotterdammer is bekend van zijn Agent 327, Johnny Goodbye en vooral Storm.

Samen met dit vierde en laatste deel van de spin-off verschijnt ook een herdruk van de eerste drie delen. Dit keer in softcover, hardcover en een speciale editie met afwijkende cover. In het eerste deel (Het Voyager Virus) worden Storm en Roodhaar ontvoerd en komen ze terecht op een planeet waar robots de macht hebben gegrepen. Hierna volgt De Dallas Paradox waarin Storm in de vorm van een bacterie een zijrol speelt bij de moord op John F. Kennedy. In deel 3, De Sterrenvreter, wordt een planeet volledig opgeslokt door een nog grotere bezoeker uit de ruimte.

Het scenario van de drie delen kan zich niet meten met de verhalen die Martin Lodewijk heeft geschreven voor de Pandarve-cyclus, hoewel met name het eerste deel en in iets mindere mate het tweede wel onderhoudend zijn. Het derde deel vond ik zelf het minste, met een vergezocht en soms niet te volgen scenario. Nu vijfentwintig jaar later het afsluitende deel verschijnt, vind ik het derde deel nog steeds geen echt Storm-verhaal. Gelukkig is het vierde deel weer een stuk beter te volgen, het tempo ligt lager en de verhaallijn is daardoor beter te volgen. Het biggetje Beeva is een originele vondst en de scène waarin een geïrriteerde Storm het varkentje aan beide oren vastpakt, vinden we de leukste van het hele album.

De hoekige tekenstijl van Dick Matena zal niet iedereen even goed smaken. Het is een grote trendbreuk met de geschilderde pagina's van Don Lawrence. Storm en Roodhaar zien er soms ook anders uit. Het laatste deel is van de hand van Apri Kusbiantoro (De Verloren Verhalen van Lemuria, Saul). Zijn stijl leunt duidelijk tegen die van Don Lawrence aan. Een compliment voor de kwaliteit die hij aflevert. Het doet me denken aan het werk van Don Lawrence vlak voor hij zijn grafische hoogtepunten bereikte in de Pandarve-cyclus.

Prettig om weer een Storm te lezen die qua tekenstijl aan de Lawrence-periode doet denken, maar ik hoop wel dat Martin Lodewijk nog een keer de pen wil hanteren om ons zijn ultieme Pandarve-avontuur te schenken.

DAI HEINEN