Opgroeien

De Franse veelzijdige Pénélope Bagieu heeft al heel wat gepubliceerd, maar we kennen haar vooral van de twee vertaalde albums van haar Wereldwijven, bekroond met de Eisner Award 2019. In het huidig album, dat volledig autobiografisch is, laat ze ons kennismaken met verschillende perioden uit haar leven en toont ze tegelijkertijd de verschillende kantjes van haar persoonlijkheid, vandaar ook de titel Mijn Lagen, oorspronkelijk Les Strates (2021). Uiteraard zijn zowel de tekeningen als het scenario van haar hand.

Het album is min of meer chronologisch opgebouwd zodat we eerst zien hoe ze als zesjarige, en ook haar oudere zus, allebei een kitten krijgen, en hoe een kat vele jaren een rol in haar leven zal spelen. Daarna komen we te weten hoe zij als puber verliefd wordt en totaal onwetend blijkt te zijn over de te nemen voorzorgen om veilig te vrijen en wegwijs gemaakt wordt door een vriendelijke gynaecologe. Ze laat verder nog eerlijk zien dat ze niet echt sportief is en dat onder meer skiën absoluut haar ding niet was, want dat ze als kind nooit een felbegeerd eretekentje heeft kunnen behalen na een weekje skiles. Voorts komt aan bod het klassieke gevoel waarmee opgroeiende meisjes weleens worstelen, namelijk het al dan niet beginnen krijgen van borstjes en het afgunstig kijken naar andere klasgenootjes mét een parmantige boezem. Ze geeft ook toe een koukleum te zijn en hoe lastig het was om haar kot warm te krijgen tijdens een Erasmusjaar dat ze doorbracht in het kille Londen. Er komen nog andere periodes uit haar leven in het album, waarbij ze ons in alle eerlijkheid de gevoelige maar ook de kleine kantjes van haar toont, als kind, als puber en als volwassene. Die openhartigheid wordt met een luchtigheid en een humoristische noot gebracht zodat het o zo menselijk herkenbaar wordt en automatisch een glimlach op je gelaat tovert.

Haar tekenstijl in zwart-wit en soms grijsachtig ingekleurd oogt eenvoudig, maar ze weet toch heel raak gevoelens in gelaatsuitdrukkingen weer te geven. Een leuk album dat je makkelijk eens terug openslaat. Haar aanpak doet een beetje denken aan Ulli Lust of Barbara Stok, maar ietwat gelaagder en fijngevoeliger.

JAN GOFFIN