Ongelofelijk einde

In 2012 verscheen het laatste deel van De Ongelofelijke Avonturen van Kobijn. Het was een geslaagde Robbedoes door Lewis Trondheim nog voor er officieel sprake was van om het icoon Robbedoes in de handen te geven van een select groepje stripmakers. Ja, dit was Kobijn ten voeten uit. Kobijn was een speciaal reeksje. Je houdt van Trondheims specifieke teksthumor of je vindt er geen bal aan. Wij waren fans van het eerste uur. Vol ongeduld wachtten we dan ook op de laatste* drie delen om onze verzamelbox te vullen. Dit zouden De Ongelofelijke Avonturen zonder Kobijn zijn. Het wachten duurde lang, heel lang. Kobijn, en vooral zijn onafgewerkte box, werd een vast gespreksonderwerp onder diehard stripverzamelaars. Zij doorliepen de voorbije jaren alle stadia van verlies: ongeloof, woede, hoop, onthechting, cynisme, en uiteindelijk berusting. Hoe je het ook bekijkt, er is geen enkele stripreeks zo lang en zo goedkoop in de aandacht gebleven als Kobijn. Het sympathieke konijn met schoenmaatje 88 kreeg er bijna mythische proporties door. Voor hun dertigste jubileum — petje af! — besloot uitgeverij Silvester alsnog de drie beloofde albums uit te brengen. Sommige fans bedankten de uitgever uitvoerig voor dit vroege kerstgeschenk. Euh, ach, vorm gerust zelf een zin tussen "logisch toch", "waanzin" en "stockholmsyndroom".

Terug naar de essentie. Vergeet per direct de eerste twee nieuwe albums. Deze bundelen uiterst flauwe computergrappen uit de tijd toen een mailadres en zelfs het internet voor nerds iets revolutionairs was. Was dit de Kobijn waar we zo lang op gewacht hebben en die we zo op een voetstuk hebben geplaatst? Gelukkig is er nog het album Knettergek. De vrienden van Kobijn zijn de laatste tijd zo opgegaan in hun gameverslaving dat ze verstokte vrijgezellen zijn geworden. Ze gaan samen een weddingschap aan. Wie na het weekend een lief aan de haak heeft geslagen, wint de jackpot. Met zijn vieren stoppen ze elk 500 euro in de pot. Dit zal lukken. En zeker voor Richard, want die had zijn prille relatie met Alice netjes verborgen gehouden voor zijn makkers. De opportunistische epicurist van de bende kan op beide oren slapen en gaat snel nog even naar de kinesist voor zijn verzwikte enkel. Terwijl hij daar aan een testmachine ligt, slaat de bliksem in. Richard is ongedeerd. Alleen heeft hij nu onverwachtse krachten gekregen. Iedereen die hij aanraakt, valt in katzwijm voor de kater. Hij is onweerstaanbaar geworden. Het hek is helemaal van de dam als hij in een bomvolle nachtclub zijn beroemde Claude François-dansje, waar hij ons in het eerste deel Slaloms al om deed lachen, bovenhaalt. Leuk! Knettergek is een aangenaam album dat de reeks alle eer aandoet.

Met deze mooie boem paukenslag worden de ongelofelijke avonturen van/zonder Kobijn afgesloten. Het is mooi geweest.

WOUTER PORTEMAN

* Pech, sinds 2017 heeft Lewis Trondheim de reeks nieuw leven ingeblazen en zijn er alweer zes andere, onvertaalde albums van Les Nouvelles Aventures de Lapinot (De Nieuwe Avonturen van Kobijn) uitgebracht.