Muzieknerds

21 april 2016. We zaten op een of andere te intense masterclass toen plots het nieuws binnensijpelde dat Prince onverwachts overleden was. Hij was amper 57 jaar. Bijna iedereen bleef verbouwereerd hangen in de pauze en diepte anekdotes op. Scènes uit de kitschfilm Purple Rain werden nagespeeld, herinneringen aan zijn laatste, straffe concert op het Gentse Sint-Pietersplein werden opgediept... en veel nummers werden opgesomd. Man, hoeveel hits heeft His Royal Badness niet geschreven? Om maar te zeggen dat de dood van Prince indruk maakte.

Toen Sergio, de uitbater van een van de laatste vinylzaken in Frankrijk, het droevige nieuws hoorde, moest hij van de shock zelfs opgenomen worden in het ziekenhuis. Eenmaal terug thuis vraagt deze superfan van Prince aan twee van zijn beste klanten om het onmogelijke te vervullen. In Paisley Park, de naam van Prince' muziekstudio in Minneapolis, bewaarde The Artist duizenden opnames in een gigantische kluis. De Heilige Graal voor Sergio zijn de sessies die Prince met jazztrompetist Miles Davis opnam. Hij moest en zou die nog nooit uitgebrachte opnames hebben. In ruil mogen de twee vinylfreaks niets minder dan de originele Thunderbird waar Prince mee reed in de clip van Alfabet Street en meezeulde op de bijhorende Europese Lovesexy-tournee, schenken. Ze schepen in richting Amerika. Daar aangekomen begint hun roadtrip door de midwest pas echt. Terwijl ze doorbomen over Prince komen ze de ene na de andere bekendheid tegen die nog met The Love Symbol heeft samengewerkt: Snoop Dogg, Kevin Smith, George Clinton,... Allen diepen hun paarse verhalen op. Stilaan begint hun plan om in de kluis te raken vorm te krijgen.

Tekenaar Jef (Geronimo, Jim Morrison, Indians!, Verdwaalde Kogels) amuseert zich rot met deze strip. In zijn heel specifieke kleurrijke, wat Crumby stijl maakt hij zich alle muzikale beroemdheden eigen. Doordat hij ver wegblijft van steriele Photoshoptoestanden komen alle artiesten echt tot leven. De wietwalm van Snoop Dogg waait je tegemoet, het onbegrip van Michael Jackson is voelbaar... Ja, de Fransman is de ideale tekenaar voor dit eerbetoon.

Helaas vergeet scenarist Thomas Kotlarek — op de openings- en slotscènes na — een deftig verhaal te vertellen. Hij verzandt voortdurend in de (betere) muzikale nerdgesprekken die allesbehalve natuurlijk klinken. Bovendien worden de twee vinylfreaks, cameo’s van de auteurs zelf, geportretteerd als losers terwijl het echt wel straffe gasten zijn. Hierdoor blijft We Gaan niet naar Paisley Park een tribute-strip die enkel de fans van Prince en zijn muzikale tijdgenoten kan bekoren.

We Gaan niet naar Paisley Parkis er eentje zoals het latere œuvre van Prince: alleen voor de fans en de betere muziekkenners.

WOUTER PORTEMAN