Smakelijk lezen

Je bent wat je eet? Dan zou Aurélia Aurita op haar menu oorkwal hebben staan! De Frans-Cambodjaanse Hakchenda ‘Chenda’ Khun (1980) gebruikt, louter voor melodieuze redenen, voor haar nom de plume de wetenschappelijke benaming van dit zeedier. Anders dan walvissen, schildpadden of de fameuze fugu (die tot een snelle dood leidt indien niet correct klaargemaakt, maar die ze naar niets vindt smaken) is de aurelia aurita niet bepaald eetbaar. Het gebrek aan culinair taboe van de Japanse keuken komt uiteraard aan bod in Smakelijk Lezen (originele titel: La Vie Gourmande), een gastronomisch dagboek waartoe ze geïnspireerd werd door haar eigen illustraties bij Comme un Chef, de culinaire herinneringen van Benoît Peeters, of Duistere Steden fame.

Aurita’s verblijf in Japan staat centraal in het libertijnse Aardbei en Chocolade uit 2006. Net zoals haar vrijmoedige erotische ontboezemingen moeten de autobiografische ervaringen in Smakelijk Leven wellicht met een korreltje zout genomen worden, zo wijst ze een boekhandelaar (met wie ze een "wijkromance" beleeft) zelf terecht: "Ten eerste gaat het niet om ‘mij’, maar om mijn hoofdpersoon. Bovendien moet u toch weten dat je in autofictie niet alles letterlijk moet nemen."

Toch geloven we best dat ze ondersteboven is van de dood van haar Cambodjaanse oma, die een grote culinaire invloed op haar had, en dat ze kort daarna zelf geconfronteerd wordt met een kwaadaardig gezwel in haar borst. Tot in detail maakt de auteur ons getuige van haar medische lijdensweg. Door de chemo veranderen haar smaakvoorkeuren. Ze moet nu pruiken en hoofddoeken dragen. Haar ziekte maakt haar bewust van haar lichaam en vrouwelijkheid. Toch wordt het boek nergens somber. Integendeel, net nu geeft voeding haar leven kleur. Letterlijk zelfs: een leuke vondst is dat alle voedingsmiddelen en gerechten in het verder monochrome boek in kleur worden weergegeven, net zoals haar sondes overigens. En een lekkere marskramer... Haar bezoekjes aan de lokale markt zijn een haast erotische beleving.

Aurita’s ziekte is voor haar aanleiding om zich vast te klampen aan voeding als het meest toegankelijke en onmiddellijke genotsmiddel tijdens haar behandeling en om herinneringen op te halen aan wat haar leven smaak gaf. Bijvoorbeeld het aftappen van vocht uit haar borst leidt via het melken van koeien tot herinneringen aan haar tijd in de Vogezen. We krijgen flashbacks naar haar oma’s keuken of haar studentenbaantje in een fastfood, maar vooral uitweidingen naar haar tekenreportage in de sterrenkeuken van Pierre Gagnaire, waar ze een boontje krijgt voor het werk in de haute cuisine. Het belangrijkste ingrediënt in alle gerechten is toewijding: alles wordt er met liefde klaargemaakt.

De liefdes in haar leven en hun culinaire inbreng passeren ook de revue, wat de auteur zonder schroom laat uitweiden over polyamorie. Een kankerboek is dit dus allerminst. Integendeel, ze viert het leven. Aurita is geen heel sterke tekenares, maar slaagt er toch met eenvoudige tot schetsmatige tekeningen in sterke poëtische beelden op te roepen en een stevig ritme in het boek te houden, dat hierdoor ondanks de kanker net heel levendig en vol levensvreugde is. Bovendien zit er veel afwisseling in de verschillende scènes, ook grafisch, wat de aandacht van de lezer erbij houdt, zelfs als die niet per se een gourmand is.

KOEN DRIESSENS