Mid-swings afgebroken vertelling

Muzikale virtuositeit lijkt aangeboren, alles geeft de indruk moeiteloos te gaan. Straf. Maar nog indrukwekkender is je vaardigheden na een ongeluk verliezen en je technieken na veel vallen en opstaan herdenken en versterkt heruitvinden. Django Reinhardt, de man wiens naam haast synoniem is geworden voor zijn muziekstijl, deed het. We zijn er als Belgen als de kippen bij om de man een landgenoot te noemen. Hij zag immers het levenslicht op Belgische grond. Maar het grootste deel van zijn jeugd bracht hij door in La Zone, de Franse sloppenwijk die eerder nog aan bod kwam in het striptweeluik De Vreemde Vogel, uitgegeven door Saga Uitgaven. Eigenlijk maakt het niet uit waar Django’s woonwagen stond, de populariteit van zijn muziek maakte van hem een wereldburger.

Django overleed jong, maar bijna was zijn leven nog vroeger beëindigd en hadden we enkel Django de jonge banjovirtuoos gekend. Toen moest zijn meest illustere levensfase echter nog komen. Dit one-shot verhaalt hoe Django noodgedwongen overschakelt op gitaar en van zijn opgelopen fysieke beperking een sterkte maakt. De frisse en opgewekte tekeningen van Efa dragen de vertelling. Ze lijken soms bewust te vloeken met de hardheid van Django’s jeugd, alsof ze een welkome verlichting willen bieden.

We staan achter de keuze van scenarist Salva Rubio om het album op te hangen aan Django’s verwonding en revalidatie. Het is nu eenmaal een tot de verbeelding sprekend gegeven. Wat we minder begrijpen, is de beslissing om niet Django’s hele leven te behandelen, desnoods in verkorte vorm via een verstripte epiloog. Door de vertelling relatief abrupt af te breken met het einde van Django’s herstel, verklaar je je als auteur de facto tevreden met het afleveren van een halve biografie.

De zigeuner Django, die de jaren 1930 en 1940 overleeft en zich door zijn roem beschermd weet voor nazivervolging, wordt niet rechtstreeks afgebeeld. Dat hij nazibonzen tot zijn fans rekent, die daarvoor bevelen naast zich neerlegden, toont alleen maar de unieke positie van deze muzikant en draagt bij tot beeldvorming over deze man. Dat dit aspect ontbreekt in zijn stripbiografie voelt als niet minder dan een tekortkoming. Jammer. Dat er een uitgebreid dossier bij het album zit dat feiten uit de niet behandelde jaren aanhaalt, is welkom, maar het roept eens te meer de vraag op waarom het niet gewoon mee verstript werd.

Misschien waren onze verwachtingen gewoon te hoog. Over de vorige stripbiografie van het duo Efa-Rubio, die over schilder Claude Monet, waren we destijds immers behoorlijk enthousiast. Dit keer lijkt de insteek opvallend lichtvoetiger, een zet die deels goed uitpakt. De geestelijke-onderwijzer die als een soort running joke blijft vermelden dat Django weleens wat scholing kan gebruiken is een geslaagde vondst. De beer en de aap die genieten van Django’s muziek geven het geheel dan weer een onnodig komische touch. De  sfeervolle tekeningen charmeren, maar hebben niet die waaw-factor die in de overgangen van de Monet-biografie wel zat.

Toch is deze Django-biografie zeker het lezen waard, al is het maar om  verder geïnteresseerd te raken in de figuur van Django Reinhardt.

DIEDERIK VAN DE VELDE

Wie wil luisteren naar muzikale vertellingen over Django Reinhardt, gebracht in zijn stijl, raden we met veel plezier deze alternatieve playlist aan, mits wat zoekwerk her en der te vinden: