Mantels, degens en vele intriges

Bijna veertig jaar geleden verscheen Het Sneeuwkind, het eerste album van De 7 Levens van de Sperwer. De magistrale reeks, getekend door André Juillard op scenario van Patrick Cothias, liep ook over zeven albums, waarvan het laatste, Het Teken van de Condor, in 1991 verscheen. Het vertelde de geschiedenis van een kleine adellijke familie in Frankrijk van 1601 tot 1625 met een vete tussen twee broers. In die periode zien we het "sneeuwkind", Ariane de Troïl, dochter van een van die broers, opgroeien van een belhamel tot een mooie vrouw die zeer goed een degen kan hanteren en onrecht wil bestrijden.

De Ninon-cyclus vertelt het vervolg van haar leven in het jaar 1642. De familiegeschiedenis is er echter niet eenvoudiger op geworden, want ondertussen heeft Ariane een hele tijd in Nieuw-Frankrijk (het huidige Canada) geleefd bij de Irokezen — zie de cyclus Wuivende Veder — waar ze volgens indiaanse traditie huwde met de fijnzinnige man Beau. Thans verblijft ze terug in Frankrijk, Parijs, samen met Germain Grandpin, haar schermmeester, en met Beau. Germain Grandpin heeft Ariane ooit verkracht en zo dochter Ninon verwekt, geboren in 1625 (zie deel 1), maar ze hebben elkaar ondertussen leren waarderen.

In dit tweede deel van de Ninon-cyclus vernemen we dat Ariane in haar jonge jaren dik bevriend is geweest met kroonprins Louis — de latere koning Lodewijk XIII — en zwanger werd van hem. In januari 1622 werd een zoon geboren die meteen na de geboorte weggenomen werd door soldaten, in opdracht van Anna van Oostenrijk, die getrouwd was met Lodewijk XIII. Ariane tracht te achterhalen waar haar zoon is. Dat wordt een gevaarlijke zoektocht tegen een historische achtergrond van allerlei intriges tussen kardinaal Richelieu, hertog Gaston van Orléans (broer van Lodewijk XIII), Maria de' Medici (moeder van Lodewijk XIII), de markies van Cinq-Mars en vele anderen.  De zoekrocht van Ariane wordt ook doorkruist door  een zekere burggraaf de Roquefeuille, die een persoonlijke rekening met haar te vereffenen heeft.

In de vroegere albums kwam de geschiedkundige situering met koning Hendrik IV (vader van Lodewijk XIII) veeleer sporadisch aan bod om het verhaal een kader te geven. Nu komt dit helemaal op de voorgrond waardoor het zogenaamde verband met de talrijke historische figuren ingewikkeld wordt om volgen. De personages uit de reeks blijven uiteindelijk wel fictieve figuren die connectie hebben met elkaar of die met een onrecht willen afrekenen, en de lezer blijft uitermate benieuwd naar de afloop van hún spannend avontuur. 

De inspiratie van Cothias raakt precies een beetje uitgeput omdat ook nu weer de zoektocht van Ariane naar een ongewenst kind, dat vijftien à twintig jaar geleden werd geboren, wordt opgevoerd. Uiteraard kunnen amoureuze relaties in iemands leven wijzigen en hebben we daar niets op tegen, maar ‘trop is te veel’, zei ooit een politicus. Hij werkt toch al aan een volgend deel, voortaan getekend door Milan Jovanovic (Ars Magna, Jason Brice, Carthago).

De tekeningen van Juillard zijn nog steeds om van te smullen. De omlijning van de figuren, gracieus in beeld gebracht, is verfijnder geworden en stijlvol ingekleurd. Dat Ariane nog geen rimpeltje heeft, ook al is ze ondertussen 42, nemen we er graag bij. Rik Ringers, de Witte Ruiter, de Dappere Musketier en vele andere klassieke onrechtbestrijders zijn immers ook nooit echt oud geworden.

JAN GOFFIN