Loslopend, wild, (en) gevogel(te)

Ze gaan het waarschijnlijk nooit publiekelijk toegeven maar het kan haast niet anders dan dat uitgeverijen ervan genieten om die ene uitgave voor de ogen van de concurrentie weg te kapen. Ze houden er dus van onder elkaars duiven te schieten. Voor sommige duiven is er immers meer dan een markt. Of de uitgave van De Ouwe Blauwe zo’n strip is die concurrenten als een kleiduif uit de lucht willen schieten, is inmiddels gebleken. Zeker is dat toen de eerste verhalen van deze reeks in de jaren 1970 werden gecreëerd en in 1980 als album verschenen ze in Wallonië alvast een succes waren. Nu is de reeks beschikbaar als een integrale en voor het eerst zijn alle verhalen vertaald. De avonturen die eerder in het Nederlands verschenen, kregen een hertaling.

In deze integrale met achtergronddossiertje is een unieke prijsduif de spil van het hele gebeuren. Eén specifieke duif is zowel de splijtzwam als de verbindende factor in een kleine dorpsgemeenschap. Op de geheel herkenbare wijze, die Raoul Cauvin zo eigen is, toont De Ouwe Blauwe de sfeer van het intussen steeds minder bestaande traditionele dorpsleven waar in het weekend niks belangrijker leek dan hoe de duiven vielen. Uiteraard is alles op satirische en cartooneske manier uitvergroot, maar deze Cauviniaanse benadering speelt de zekere graad van herkenbaarheid die aanwezig is heel juist uit. Inspiratie voor de gags, korte, en langere verhalen vormen de duivenmelkersanekdotes van vader Walthéry. Zoon François krijgt zo de kans om ze te tekenen in een Luikse  setting van weleer. Een duidelijke Waalse situering dus en toch is er voldoende verwantschap om ook in de andere landsgedeelten connectie te kunnen vinden. Vele Belgen kunnen immers familieleden die gebeten zijn door de duivenmelkersmicrobe terugvinden in een stamboom en een aanzienlijk deel van die Belgen zal daarvoor zelfs geen twee generaties hoeven terug te gaan. Cauvin en Walthéry zullen zich vast zonder enige moeite hebben  kunnen inleven. Deze uitgave van Noir Dessin Production laat duidelijk zien dat de heren Cauvin en Walthéry zich hebben geamuseerd met hun duivenmelkersavonturen.

Overigens is de uitgeverij aan een best indrukwekkend tempo  wel meer (vroeg) werk van François Walthéry aan het (her)uitgeven.  Die gaan heus niet allemaal over Luikse folklore of over duiven. De recente integrale van Een Echte Vrouw is bijvoorbeeld van heel andere pluimage. Het is het behoorlijk van de pot gerukte verhaal van Arie Alberts. Arie werkt in het verzekeringswezen, maar de enige wezenlijke zekerheid die hij kan bieden is dat hij nauwelijks iets uitricht op kantoor omdat hij te veel is afgeleid door de zeer grote aanwezigheid van vrouwelijke collega’s. Zijn leven neemt een wel erg drastische wending als hij plots sterft en een zonderlinge horrordokter zijn hersenen transplanteert in het lichaam van een hersendode jonge vrouw.

Zo begint de reeks in een sfeertje dat aanvankelijk het best samen te vatten is als een soort cross-over tussen Rooie Oortjes en de film Freaky Friday. Tot er een blik bejaarde nazisamenzweerders met dezelfde transpantatiekunde wordt opengetrokken. Of de verhalen nu voornamelijk gaan over die body switch (zoals in de eerste avonturen) of over het samenzweerdersidee (zoals verderop in de reeks), het belangrijkste element in de reeks blijft het genre. Dat van de humoristische pin-upstrip. Deze integrale staat dus bol van de vormen, de lichtvoetigheid en de haast bewuste plot holes. De insteek van de transplantatie heeft redelijk wat potentieel, maar er wordt naar ons gevoel te weinig mee gedaan. Vlagen van nieuw gevonden inspiratie worden hier en daar toch wat verkwanseld ten voordele van huizenhoge clichés. Toch past die pretentieloze lichtvoetigheid wel bij deze reeks. De gretigheid en het enthousiasme van de auteurs is evenwel duidelijk te merken en dat maakt deze integrale geen onaangenaam vertier. De heren tekenaars hebben niet zomaar allen een naam in dit genre.

Het auteursteam achter deze verhalen is trouwens wisselend. Het eerste verhaal werd geschreven door Fritax, de volgende drie door Mythic. François Walthéry tekende deel 1, waarin de decors werden verzorgd door Georges Van Linthout. Vanaf deel 2 is Bruno Di Sano de hoofdtekenaar, bijgestaan door Walthéry (omgekeerd had Di Sano Walthéry trouwens ook geassisteerd voor één verhaal van De Ouwe Blauwe).

Noir Dessin Production is dus een ietwat vreemde vogel in het uitgeverslandschap. Ze brengen een hoogst eigenzinnig fonds op de markt met niet zelden Walthéry als missing link. Deze twee specifieke albums verschillen onderling heel erg van elkaar, wat er misschien nog het mooist aan is. Ze tonen hoe erg Walthéry graag verschillende stijlen binnen het humorgenre illustreert.

Beide integrales verschijnen trouwens in drie verschillende edities. Wie ze wou hebben, moest ze op voorhand bestellen, want ze zijn uitverkocht. Ook de gewone hardcoveredities kennen geen hoge oplages en die zijn ook al uitverkocht bij de uitgeverij. De vorige uitgave van Noir Dessin Production — een luxesetje van negen themaboekjes rond Walthéry’s Natasja — verkocht snel uit. En er zijn nog meer uitgaveplannen met werk van Walthéry.

DIEDERIK VAN DE VELDE