L’état, c’est caca

In het zeventiende-eeuwse Frankrijk keek men niet op van een bloederige varkenskop vol vliegen in de boucherie, van bedpannen vol pipi en caca die kwansuis op straat geledigd worden of van een koning met darmklachten die ter controle zijn anus aan le tout Versailles presenteert. In tijden van aanbrekende Verlichting werpen de barbier-chirurgijnen bij hun Zonnekoning met wetenschappelijke sérieux een blik in de plek waar de zon nooit schijnt. Al was Louis XIV (Lodewijk XIV) natuurlijk het soort koning dat meent dat de zon uit zijn gat schijnt… De staat, dat was hij. De staat van zijn stoelgang, dat was dan een staatszaak.

Wanneer slagerszoon Geoffroy (met de ambitie barbier te worden) blijk geeft van enige mensenkennis, belandt hij bij ’s konings kakstoel, waar hij de voor de gehele hofhouding geconstipeerde Louis de laxerende werking van pruimen leert kennen. De dan 48-jarige Zonnekoning zonder broek, die zonder pruik meer lijkt op Louis de Funès, benoemt Geoffroy op slag als leerling-barbier. Waarop de jongeman steeds meer naast zijn keurige schoenen gaat lopen, geen oog meer heeft voor zijn tendre Violette en verwikkeld raakt in een complot tegen de koning...

De Koninklijke Onderkant is een amusante inkijk in de verlichte ‘geneeskunde’ (waar niet toevallig slagers dezelfde vaardigheden hadden als dokters). Philippe Charlot (De Wezentrein, Molly West...) schreef een komedie die meer de richting van een politieke thriller met zedenles uitgaat. Het soms oeverloze Cholderlos de Laclos-achtige getater nemen we er graag bij, gezien het tijdsgewricht en de locatie (de zeventiende-eeuwse liaisons dangereuses van het Franse hof), die tekenaar Éric Hübsch (bekend van zowel het Arleston- als Pagnol-universum) overtuigend en met een goed gevoel voor timing tot leven brengt. Met de introductie van anale fistels (een soort darmenzijweg met alternatieve exit), die na de operatie op de koning mode werden aan de Europese hoven, ging er een hele (onwelriekende) wereld voor ons open!

KOEN DRIESSENS