Legenden op een hoopje

Met zijn laatste meerluiken, over Compostela-pelgrims en wolven, was de éminence grise van de Waalse strip, Jean-Claude Servais, behoorlijk ambitieus: de letterlijk grijze verhalenverteller, die nog trouw elk jaar een album aflevert, wilde in de winter van zijn carrière nog enkele statements maken over het mensdom en ecologie. Goed bedoeld, maar niet altijd even geslaagd, want de albums komen vrij afstandelijk en prekerig over. Ook De Zoon van de Beer was niet echt beklijvend. Met zijn nieuwste, Bellem, grijpt Servais terug naar de thematiek waarmee hij bijna vijftig jaar geleden naam maakte: de folklore. En dat bevalt beter.

Wat folklore betreft, is er in de Ardennen, de Hoge Venen en de Gaume geen gebrek aan inspiratie. In Bellem komen dan ook een aantal legendes én een legendarische plek bij elkaar: er zijn de ‘duivelse’ tovenaar Bellem, de verleidelijke fee Melusine, de vier heemskinderen en het ros Bayard, maar ook het schitterende slot Reinhardstein, op de grens van de Hoge Venen en de Ardennen. Betoverd door de verhalen rond Bellem en de bijzondere sfeer van het met liefde gerestaureerde kasteel gooit Servais al deze ingrediënten in een kruidig en pittig mengsel van rebelse eigenzinnigheid.

We zijn getuige hoe ergens in de achttiende eeuw de op het kasteel opgenomen vondeling Bellem — een bastaard van de kasteelheer en een zigeunerin, een gedaante van de fee Melusine? — opgroeit, innig bevriend met de dochter des huizes, Marie-Charlotte. De jongen is ondeugend en dwars, onmogelijk christelijk op te voeden, maar een frisse bries voor de al te beschermde jonkvrouwe. Als Bellem uiteindelijk aan de deur gezet wordt, blijven de twee een vaste afspraak naleven, ondanks tegenkanting en Marie-Charlottes verstandshuwelijk. Servais maakte van de gecombineerde legendes een liefdesverhaal, doorspekt met bekende legenden over de Ardense tovenaar. De vertelling, die vele jaren bestrijkt en fragmentarisch is, vormt toch een vlot leesbaar geheel. Een epiloog waarin de auteur zelf met de verlokkingen van Melusine lijkt te worden geconfronteerd, is een open einde dat we zelf mogen invullen.

Behalve legenden heeft Servais in dit one-shot een combinatie gemaakt van wat hij het liefst tekent: het woud, schone deernen en historische locaties. En met zichtbaar genoegen. Een legendarisch album, zoals De Almanak of De Toverkol, is Bellem niet geworden, maar genietbaar is het zeker. Dat de winter nog lange moge duren!

KOEN DRIESSENS