Kans met beide handen

April 1958.  Als journalist voor Het Laatste Uur mag Lambik enkele dagen voor de opening de Expo in Brussel bezoeken. Suske en Wiske mogen mee en zijn vastbesloten met volle teugen van deze buitenkans te genieten. Tijdens het struinen tussen de gebouwen wordt Lambik omvergelopen door een man. Wanneer hij overeind gekrabbeld is, stopt de man een kaartspel in Lambiks borstzak. Bij nader onderzoek blijkt het kaartspel onvolledig te zijn en bevatten enkele kaarten gaatjes. Vreemd allemaal, maar de plicht roept. Lambik moet namelijk een interview afnemen van de Amerikaanse filmdiva Mae West. De doorprikte kaarten die nu demonstratief in zijn vestzak zitten, trekken meteen de aandacht van de flamboyante filmster. Mae West moet en zal ze in handen krijgen. Zij is echter niet de enige. Leden van de KGB liggen eveneens op de loer en er lopen nog andere vreemde figuren rond op de Expo. Jawel, Expo ‘58 wordt al gauw de arena voor een spionageduel tussen Oost en West. En onze vrienden, die zitten er middenin.

De illustere Blauwe Reeks, met acht avonturen van Suske en Wiske die Willy Vandersteen voor het weekblad Kuifje maakte, blijven de nostalgische striplezer begeesteren. Goud voor Rome, De Schat van Beersel of De Gezanten van Mars, wie kent ze niet? Toen in 2020 De Sonometer (een onafgewerkt verhaal uit de Blauwe Reeks) na vele decennia alsnog afgewerkt raakte, waren de verwachtingen hooggespannen. Te hoog misschien, want hoewel het album zonder meer vakwerk was, waren de meningen op zijn minst sterk verdeeld.

De Verdwenen Joker is opnieuw in de stijl van de Blauwe Reeks een hommagealbum. Aan het roer als scenarist vinden we ditmaal Ronald Grossey, rasechte Vandersteen-kenner en medewerker van het Suske en Wiske Weekblad. Tekenaar van dienst is opnieuw Dirk Stallaert (Nero, de Kiekeboes, Suske en Wiske).

Expo’58 heeft altijd tot onze verbeelding gesproken. Her en der in het Belgische landschap kom je nog herinneringen tegen aan dit volksfeest dat van Brussel en België even het centrum van de wereld maakte. Ook vandaag nog is het Atomium een indrukwekkend bouwwerk. De wijze waarop de Expo in dit avontuur getoond wordt, is subliem te noemen. Los van het avontuur krijgt de lezer toch een leuk beeld van hoe het er uitzag met die, voor zijn tijd, bijzondere architectuur. Het verhaal op zich is doodeenvoudig en rond het eenvoudige kaartspel ontpopt zich een aardig spionageverhaal midden in de Koude Oorlog. Laat Expo ’58 nu net de plek zijn waar alle grootmachten neus aan neus tegenover elkaar komen te staan. Rond onze helden verzamelen zich als vanouds een aantal personages die elk op hun beurt hun stempel op het verhaal drukken. Ronald Grossey houdt het verhaal luchtig en zorgt voor de nodige hilarische scènes. Het tempo blijft er stevig inzitten en vervelen doet het nooit.

Dirk Stallaert blijft onze eerste keuze voor albums in de Blauwe Reeks-stijl (wie weet wordt dit wel een apart genre). Alsof hij niets anders doet, tovert hij de afgeborstelde Suske en Wiske uit Vandersteens Kuifje-periode tevoorschijn. De wijze waarop hij de Expo tot leven wekt, mag er ook wezen.

Hoewel Vandersteen helemaal niets met dit album te maken heeft, sluit dit album naar ons gevoel beter aan bij de originele albums uit de Blauwe Reeks dan De Sonometer die de betreurde scenarist François Corteggiani heeft geschreven. De eenvoud van het scenario, de setting, het verhaaltempo en de nodige knipogen (meneer Priem mocht zowaar meespelen) zitten hier voor veel tussen. Ronald Grossey heeft deze kans met beide handen gegrepen. Wat ons betreft mogen er nog hommagealbums blauwe stijl komen. Waarom niet eentje in Vandersteens oh zo geliefde zestiende eeuw?

JACKY CORNELIS