Klein Duimpje revisited

Yann is een specialleke: hij praat niet en houdt zich wat op de vlakte, maar achter die façade schuilt een goed hart en een heldere geest. Als nakomertje van drie tweelingen heeft hij het als zevende in de rij niet altijd gemakkelijk. En die ouders... tja, sommige mensen zijn nu eenmaal niet erg geschikt om kinderen op te voeden en krijgen verantwoordelijkheden in/uit de schoot geworpen die ze eigenlijk niet aankunnen. Op een gegeven moment vangt Yann de zoveelste ruzie tussen het echtpaar op, weet hij zijn broers te overtuigen om het gammele krot te verlaten en leidt hij hen als een volleerde Mozes naar zijn eigen Kanaän: de Atlantische oceaan. Veertig jaar zijn ze niet onderweg, maar tijdens hun tocht maken ze niettemin voldoende avonturen mee om heel wat lange winteravonden te voorzien van de nodige straffe verhalen.

Dit album is een stripadaptatie van L’Enfant Océan, een jeugdroman van Jean-Claude Mourlevat uit 1999. De parallellen met Charles Perraults Klein Duimpje liggen er vingerdik op, niet alleen qua thematiek, maar ook qua verhaalopbouw. Maxe L’Hermenier snoeide een beetje in het aantal personages, maar houdt zich grotendeels aan de oorspronkelijke verhaallijn en houdt zo een charmant, maar niet bijster origineel scenario over dat het vooral van een nogal duistere sfeerschepping moet hebben. Die eerder sombere teneur wordt nog extra in de verf gezet door de fraaie tekeningen van Stedho (Steven Dhondt) die hier een bleekbruin kleurenpalet hanteert en zelfs bij de apotheose de vrolijke pastelletjes achterwege laat. Toch is dit allesbehalve een depressieve strip te noemen. Daarvoor is de broederliefde, de samenhorigheid en de onderhuidse warmte te sterk, te mooi, te diep...

Reacties zijn er om gemengd te zijn, maar de commentaren van de collega-redacteurs maakten een spreidstand waar Simone Biles een puntje aan kan zuigen en bestreken het hele spectrum van meesterwerk tot complete bagger. Zoals gewoonlijk zal de waarheid wel ergens in het midden liggen.

MARIO STABEL