Ja, lap!

1959. In de Libische woestijn is een zware petroleumwedloop aan de gang tussen concessiehouders uit de hele wereld om de ultieme oliebron te vinden. Piloot Glenn Baxter — nee, dit gaat niet over cartoonist Glen "Colonel" Baxter — vliegt voortdurend onderdelen naar de verschillende concessies. Ondertussen speurt hij de duinen af op zoek naar het wrak van een neergestorte B-24. In de Tweede Wereldoorlog was Baxter een majoor die met zijn bommenwerper de ene raid na de andere overleefde. Hun geluk hadden ze te danken aan een machtige pin-up die geschilderd was op de vliegtuigromp. De engelbewaarder heette Ali•La•Can, naar de liefjes Alice, Lana en Candy van de crewleden van de B-24. Niet minder dan vierendertig keer overleefde de B-24 het spervuur van de Duitsers en hun bondgenoten. De vijfendertigste was de vlucht te veel. Ze stortten neer in de woestijn. Tien dagen na de crash ontwaakte majoor Baxter in een ziekenhuis. Hij had geen idee hoe hij daar was beland.

Aangename, fijne relaxstrip om even bij weg te dromen. Lekker toegankelijk stijltje. Wat weerhaakjes. Wel veel vragen. Waar landt dit? Ja, we hadden wel wat genoteerd tijdens de lezing van dit eerste deel. De insteek is tof met de pin-uptekening die als verteller fungeert. En ja, het is geweldig om na De Wet van Kanun eindelijk nog eens iets te lezen van het duo Jack Manini en Michel Chevereau. De tekenstijl van deze laatste is er sindsdien wat losser en commerciëler op geworden en neigt hier meer naar Bruno Gazzotti (Soda, Alleen) en Morgann Tanco (Meneer Vadim en enkele Pagnol-strips). Dat is voor dit verhaal absoluut een goede zaak. Bij het scenario hebben we wel meer vraagtekens. Voor een eerste deel van een tweeluik moet er nog veel opgelost worden en hebben we niet het rustgevende gevoel hoe dit allemaal netjes gaat landen. Ook de karakters van de mannelijke hoofdpersonages grijpen ons niet bij ons nekvel. Het blijft allemaal tofkes maar net te weinig beklijvend. Kortom, het eerste deel van De Pin-up van de B-24 heeft alles van een fijne B-strip. Afwachten dus.

Dit had het besluit van onze recensie kunnen zijn. Maar... onze stripboer raadde dit ons net iets te hard aan en onze smaak ligt niet zo ver uiteen. Mmmm, toch maar even in het world wide web duiken. Oh, die reeks heeft flink wat fans. Een Frans forumbericht hierover trok onze aandacht. “Ik herhaal het nog eens: zonder het tweede en laatste deel krijg je kop noch staart aan dit verhaal. Als je er iets van wil begrijpen, lees dan het tweede deel!” Wat verder herhaalde hij/zij nogmaals: “Ik val in herhaling. Ik raad deze strip alleen aan als je ook direct hierna deel 2 kan lezen”. Ja, lap!

Uitgeverij Daedalus had blijkbaar dezelfde mening en bracht slim dit tweeluik ook uit als een integrale in hardcover. Hier staan we dan met enkel dit eerste deel gelezen en nu nog meer zin om het vervolg te lezen. Wordt de B-strip een A? Of zelfs een A+. Wijzelf komen het pas in november te weten, waneer deel 2 als softcover verschijnt... Ja, lap!

WOUTER PORTEMAN