Niets is wat het lijkt

In de nacht van 22 op 23 december 1980 stort een Airbus A300 van Turkish Airlines, vlucht Istanboel-Parijs, tijdens een sneeuwstorm neer op de flanken van de Mont Terrible in de Jura. Van de 169 inzittenden komen er 168 om. Enkel een baby van drie maanden, die blijkbaar uit het vliegtuig werd geslingerd, overleeft de ramp. Er zaten twee jonge ouderparen in het vliegtuig, ieder met een baby van ongeveer dezelfde leeftijd: Lyse-Rose de Carville en Emilie Vitral. Maar wie van deze twee baby’s is de enige overlevende? De grootouders de Carville en de grootouders Vitral zijn er allebei van overtuigd dat de overlevende baby hun kleinkind is. Allerlei argumenten worden bovengehaald zodat uiteindelijk de rechtbank zich hierover moet uitspreken. Die concludeert dat de baby Emilie Vitral is. In de hoop toch nog deze beslissing te kunnen aanvechten, nemen de grootouders de Carville, kapitaalkrachtige industriëlen, een privédetective onder de arm, een zekere Crédule Grand-Duc, en gelasten hem om alle mogelijke sporen te onderzoeken. Dit onderzoek zal achttien jaar duren en het resultaat is verbijsterend...

Het scenario is van Fred Duval naar de gelijknamige thriller van Michel Bussi uit 2012, Het is origineel opgevat: we lezen de ganse tijd fragmenten uit het eindrapport van detective Grand-Duc, geschreven in een schrift van 100 pagina’s bestemd voor de opdrachtgevers, en vernemen zo alle mogelijke pistes die hij heeft onderzocht. Heel wat nieuwe personages en materiële elementen duiken op tijdens deze zoektocht. Ondertussen zien we echter hoe het leven zovele jaren verder is gegaan, hoe Emilie opgegroeid is en hoe de detective tot een besluit komt.

De tekeningen en inkleuring zijn van de Braziliaan Nicolai Pinheiro van wie nog niet eerder werk werd vertaald in het Nederlands. Zijn tekeningen zijn heel verzorgd, evenwichtig, duidelijk afgelijnd en mooi ingekleurd, maar ogen ietwat statisch en steriel. Het doet denken aan Jean-Charles Kraehn tijdens zijn opvolging van Patrick Jusseaume voor Tramp. We zijn benieuwd naar ander werk van Pinheiro en hoe hij verder zal evolueren.

Ogen Zo Blauw is een sterk en spannend album waarvan het trieste verhaal je meesleept: een baby waarvan de ouders verongelukken. Ook al lijken sommige pistes in eerste instantie misschien wat vergezocht, toch worden ze zo geloofwaardig aangebracht dat je meteen mee op onderzoek wil en je doet hopen op een rechtvaardige en voor alle partijen aanvaardbare oplossing.

JAN GOFFIN