Horror vacui

Steven Severijn... Eum? De naam kenden we nog van de achterkant van de Trigië-albums die we in de jaren 1980 verslonden en die toen, net als een Agent 327, bij uitgeverij Oberon zaten. Als we er in die jaren al een album van gelezen hadden, konden we het ons alvast niet meer herinneren. Uitermate benieuwd dus of deze integrale versie door Arboris dit gemis kon (of moest) goedmaken. De uitgeverij wist ons in het recente verleden al te verblijden met mooi uitgegeven en goed gedocumenteerde integrales en op dat vlak stelt ook deze Steven Severijn zeker niet teleur, al is de kwaliteit van de aangeleverde platen door het gebrek aan originelen niet altijd even consistent.

Centraal staat dus de jonge tiener Steven die samen met moeder en twee zussen naar Amerika vertrekt, nadat vader-kostwinner overleden is. Door een stom toeval komt hij echter in de handen van de louche kapitein Schlamm (die zal uitgroeien tot de Nemesis van de reeks) terecht en zal hij zijn familie een hele tijd niet meer te zien krijgen.

René Follet is zo’n typische artist’s artist: hoog gewaardeerd door zijn collega’s, maar als striptekenaar vond hij nooit zijn weg naar het grote publiek. Als je zijn tekeningen in dit album bekijkt (men koos hier terecht voor zijn zwart-witplaten), kan je niet anders dan onder de indruk zijn van zijn métier. Aan de andere kant heeft hij de neiging om elk plaatje stampvol details te plaatsen, zodat je stripervaring tamelijk enerverend wordt.

Toch lijkt de oorzaak van het beperkte succes van de reeks niet bij Follet te liggen, maar eerder bij de incoherente scenario’s die je van hot naar her slepen en net iets te vaak op toevallige ontmoetingen teren om het allemaal nog geloofwaardig te houden. Bij deel 1 gaf Yvan Delporte al halfweg op en nam Jacques Stoquart de verdere honneurs waar. In het tweede en derde deel gaat er bovendien ook heel wat aandacht naar de ingewikkelde geopolitieke situatie in het Verre Oosten, zodat de albums wat lijken te weifelen tussen een actiereeks voor tieners en een politieke strip voor de meer gevorderde lezer. We verwachten niet dat een dossier een hagiografie is van een ter ziele gegane reeks, maar we kregen de indruk dat samensteller Rob van der Nol ook serieuze bedenkingen had bij de kwaliteit van de verhalen.

Als we deze lijvige integrale dus opzij leggen, blijven we met een dubbel gevoel achter. Enerzijds zijn we onder de indruk van het knappe dossier en de onmiskenbare tekenkwaliteiten van René Follet. Anderzijds raken de positieve kanten helemaal ondergesneeuwd door de lauwe scenario’s die een ratjetoe aan plotwendingen en overbodige details herbergen.

In de lessen esthetica leerden we ooit over de horror vacui: de neiging om alles vol te plamuren met tekeningen en versiersels. Zelden paste dit begrip beter bij een strip dan bij deze Steven Severijn.

MARIO STABEL