Het Mœbius-gevoel

Een vreemde mutant op een bizar "rijtuigdier" trekt door een desolate, stenen woestijn. Plots wordt hij langs alle kanten gebombardeerd. Wonder boven wonder is de reiziger ongedeerd. Naast hem ligt een niet ontplofte, kaduke bom. In het springtuig zit het levende hoofd van een of ander kinderlijk wezen. Het bommenkind kijkt met zijn enorme zeehondenogen de mutant stilzwijgend aan. In de verte komt een wagen aangezweefd. De bestuurder wil het hoofd terughebben. Buiten alle verwachtingen laat de mutant dit niet gebeuren en vermoordt de man.

Heel af en toe komt er een opvallend stripalbum uit waar elke lezer een heel duidelijke mening over heeft. Het tekstloze debuut Tremen van Pim Bos was er zo een in 2019. De Nederlander schiep een desolate, muisstille en grijze wereld waarin een zwijgzaam wezen in een vreemd rijtuigdier aanwezig is. Hij kijkt, oordeelt en ondergaat. En ook weer niet. Het resultaat was een bizarre, wat cynische sf-strip die Enki Bilal, Philippe Druillet of Paolo Eleuteri Serpieri vergaten te maken. De asgrijze versie van Mœbius’ Arzach werd overspoeld met lof, maar was geen spek voor ieders bek. De ene lezer vond het de absolute max, de andere vond er geen zak aan. Hoeveel tinten grijs dit grafisch hoogstandje ook had, de meningen waren extreem zwart-wit. Dit tweede album vlakt die uitersten alvast wat af.

Pim Bos is voor zijn scenario in zee gegaan met de gelauwerde filmschrijver en storyboardtekenaar Marc Caro (Delicatessen, La Cité des Enfants Perdus). Hoewel deze Franse David Lynch allesbehalve het boegbeeld is van hapslikweg-verhalen, is het scenario van Tremen deel 2 helder, best eenvoudig en klassiek opgebouwd. Het is gewoon lineair verteld met een duidelijk begin, midden en einde. Maar doordat Tremen tekstloos is, lag ons leesritme zo hoog dat we toch een paar keer moesten terugbladeren. Tijd om op de rem te staan en elk prentje traag te bekijken. Dat loont, want nog meer dan zijn voorganger moet je deze Tremen laten binnenkomen en ondergaan. Plots voel je het. De eenzaamheid, de nuances in al het geweld, de details in de leegheid,... dit is zo straf getekend. Elk prentje staat perfect op zich, is een en al esthetische compositie en past toch in het grotere geheel. Dit is geen prentenboek, maar een echte strip.

Tremen blijft eruit zien als een bezwerende clip die van Tool had kunnen zijn. Maar deze Tremen voegt aan het prachtige voorafgaande een rechtlijnig avonturenverhaal toe. Bovendien bekent Bos' grijze, observerende mutant hier kleur, maakt keuzes en krijgt karakter. Hierdoor verdwijnt weliswaar een deel van het aantrekkelijke enigma van de reeks, maar het geeft Tremen terzelfdertijd een toekomst. Helaas zullen we nog even moeten wachten op een derde deel. Momenteel is de Nederlander bezig met een gameversie gebaseerd op de wereld van Tremen. De trailer is alvast veelbelovend. Of had je iets anders gedacht?

Tremen is een strip die je ondergaat en voelt. Of je het nu graag hebt of niet. Tremen doet iets met een mens. Voor de durvers.

WOUTER PORTEMAN

Lees ook dit interview met Pim Bos.