Het klappen van de zweep

Mario Boon vroeg zich af wat hij zelf in de Tweede Wereldoorlog zou gedaan hebben, mocht hij voor een verscheurende keuze gesteld worden. Zou hij moedig kiezen voor het verzet en zijn leven of dat van zijn entourage wagen of zou hij als zorgzaam gezinshoofd, net zoals de door hem genoemde Willy Vandersteen indertijd, toch voor een toenmalige zekerheid kiezen en diensten verlenen aan de bezetter, niet goed wetend wanneer en of de oorlog ooit zou eindigen? Gelukkig stelt die vraag met navenante consequenties zich in deze tijden niet, maar het leidde wel naar het boeiende, historisch-educatief opgevatte Onze Oorlog, waarin verzetslieden en collaborateurs en hun drijfveren tegenover elkaar worden geplaatst. Het album raakte kort na verschijning uitverkocht en is intussen herdrukt.

Piet Swijsen en Karel Verstoffelt zijn twee jongvolwassenen. Piet speelt voetbal en vervoert in 1941 clandestien documenten voor het verzet. Dat is een gevaarlijke onderneming in een streek waar Duitsers om de haverklap controles uitvoeren. In 1942 zien we Karel als meedogenloze Oosfronter een Russische soldaat in elkaar slaan. De toon en de tegenstelling is meteen gezet. Karel wordt in 1943 overgeplaatst naar het fort van Breendonk, waar onmenselijkheden op gevangenen begaan worden. Piet belandt door een te drieste verzetsdaad  in hetzelfde fort. Vanaf dan is dit een verhaal over het fort en hoe Karel en Piet zich daar gedragen.

Mario Boon kent het klappen van de zweep, en daarmee bedoelen we niet het folteren van gevangenen, maar hoe hij een verhaal in elkaar moet steken om spanning, drama en een historische achtergrond te verwerken. Ogenschijnlijk meer langs de neus weg dan pertinent geeft hij heel wat geschiedenis mee, maar bovenal primeert het verhaal van Piet en Karel. Mario had hun gemeenschappelijke voorliefde voor de bokssport nog wat nadrukkelijker kunnen uitwerken dan de terloopse scènes. Zijn aanpak is wat fragmentarisch, meer bedoeld om stil te staan bij sleutelmomenten, dan om een weidser verhaal te vertellen. Daar was nu eenmaal onvoldoende plaats voor. Hij slaagt er anders wel in om op 54 strippagina's een aansprekend verhaal op poten te zetten, naar onze mening zijn beste album tot nu toe.

Achterin het album zit een dossier met extra uitleg die bevattelijk is geschreven door Herbart Beyers en rijkelijk geïllustreerd is met diverse historische foto's, potloodtekeningen en illustraties van Mario Boon. Het boeide ons bij de eerste lezing van het album dermate dat we zelf het fort van Breendonk hebben bezocht. Lest we forget.

DAVID STEENHUYSE

Lees ook: Mario Boon over Onze Oorlog