Hand overspeeld

Nadat Oost- en Zuidwest-Afrika onveilig werden gemaakt door het trio Rodolphe, Leo en tekenaar Bertrand Marchal (en een aantal buitenaardse beesten en aliens) keert alvast Leo na Kenya en Namibia in hun derde gezamenlijke reeks terug naar zijn roots, Brazilië, al liggen die niet in het Amazonewoud, maar in Rio, dat voorlopig uit beeld blijft.



Ergens in het naoorlogse Amazonegebied strandt een stervende fotograaf in een Engelse missiepost. Op zijn camera staat een beeld van een onnatuurlijk menselijk wezen met net zo gruwelijke als fantastische krachten. Niet alleen de Britten, die de beslagen Kathy Austin erop afsturen, zijn nieuwsgierig, maar ook enkele ontheemde Duitsers krijgen lucht van het mysterieuze wezen en openen de jacht...



Het moge meteen duidelijk zijn dat Amazonia, ondanks de nieuwe setting, weer erg vertrouwd terrein is in Kaths én bij uitbreiding Leo's universum: een nog onbezoedeld stukje aarde (dat net zo goed een vreemde planeet zou kunnen zijn), bevolkt met vijandige wezens (en behalve deze nazi's ook uitheemse fauna), waar een knappe, ondernemende jongedame samen met de lezer op verkenning gaat en uiteindelijk orde op zaken stelt. Ook hier krijgen we alvast een obligaat ecologisch lesje, wanneer drie gemene rubbertappers/verkrachters een beklagenswaardige ontmoeting hebben met de alien. En ook in deze serie heeft Kathy nu al voldaan aan haar contractuele verplichting niet-functioneel naakt te gaan.



Marchals tekenstijl lijkt ons elke reeks wat ruwer en minder afgelikt te worden, waardoor hij stilistisch wat afstand neemt van Leo (die de cyclus Kenya tekende), wat op zich niet onverantwoord is. Zoals wel vaker bij een eerste album in een nieuwe reeks is dit er eentje waarin de personages zich presenteren en waar er verder weinig gebeurt. Ondanks de verstikkende hitte van het decor lopen we nog niet warm voor dit Amazonemysterie, maar net als de Amazonemuggen kunnen Rodolphe en Leo best venijnige prikjes uitdelen. We zullen spaarzaam zijn met de muggenzalf.

KOEN DRIESSENS

Brazilië, 1949. Midden in het Amazonewoud wordt het lijk van een fotograaf gevonden. In zijn fototoestel zit het negatief van een opname van een vreemd wezen dat in gezelschap van een aantal indianen door de jungle loopt. Is het een haarloze Bigfoot, een menselijk monster of een buitenaards wezen. Deze vraag houdt de verantwoordelijken van het befaamde MI6 druk bezig. De Britten zijn op de hoogte gebracht door hun consul in Manaus en ze besluiten hun beste agent naar Brazilië te sturen: een zekere Kathy Austin. Al snel komt onze geliefde heldin, bekend van haar tandpastaglimlach, haar aversie voor beha's en natuurlijk haar rationeel vermogen, in een lastig parket terecht. Ze zit vast in een missionarispost diep in de jungle. Maar stilaan meren enkele boten met de gekste karrewieten aan. Natuurlijk zijn er de nazi's bij die ook de bewuste foto in handen hebben. Maar er komt ook een boot langs met gelukzoekers waaronder een voluptueuze operazangeres, haar impresario, een wulpse diva en haar bezitterig lief. Allen gaan ze op zoek naar het geheim van de Amazone.

Amazonia leunt opnieuw heel sterk aan bij de ideale formulestrip van het perfect op elkaar ingespeelde trio Marchal-Rodolphe-Leo. De Braziliaan Leo voelt zich in het regenwoud evengoed thuis als op Aldebaran of Betelgeuze. Ook hier laat hij als scenarist de fauna en flora het verhaal bepalen. Hoofdscenarist Rodolphe weet hoe hij een Leo-verhaal moet opbouwen. Gestaag bouwt hij zijn personages op en even listig lost hij ons deeltjes van de plot. We weten allen van Namibia en Kenya dat de aap pas in deel 5 uit de mouw komt, maar we zitten na een flauw debuutdeel nu al in 's mans wurggreep. Goed gedaan. Tekenaar Marchal leunt nog net genoeg aan bij de Leo-school om genoeg blindelingse aankopen te genereren. Om maar te zeggen, de heren kennen de wervende kracht van hun formule!

Toch is er iets anders in dit tweede deel. Is het een drang om uit het keurslijf te breken? Is het een soort van spot? Wil men een extra diepere laag creëren? Amazonia is nu al iets meer en minder, maar vooral anders dan Kenya of Namibia. De setting lijkt wel heel erg op de missionarishut uit Govert Suurbier. De operazangeres zingt de beroemde Faust-aria die La Castafiori altijd in de mond nam. De bootterroristen konden zo uit Bruno Brazil weggelopen zijn. En wat aan te vangen met de wulpse boottoeriste? Dit Manara-meisje heeft heel goed Giuseppe Bergmans Dies Irae en De Schakelaar deel 2 gelezen. Bovendien is er voor het eerst een zware nevenplot waarin twee homoseksuele stiff upper lips naar de Karpaten trekken om er vampieren te bestuderen. By Jove!

Omdat deze knipoogjes de lectuur niet in de weg staan, konden we ze wel waarderen. Ze maken de reeks alvast intrigerend genoeg om dit derde seizoen aandachtig verder te blijven volgen.

WOUTER PORTEMAN

Laten we onmiddellijk met de deur in huis vallen. We houden wel van de werelden en personages van Leo, al dan niet in samenwerking met Rodolphe of Corine Jamar als co-scenarist en Bertrand Marchal of Fred Simon als tekenaars. We houden van de sterke vrouwen als Kim Keller (De Werelden van Aldebaran), Romane (Mermaid Project) en Kathy Jones (Kenya, Namibia, Amazonia) zoals we ook houden van zijn ecologisch bewustzijn en creativiteit om wezens en ganse streken, zij het op aarde of in de ruimte, geloofwaardig neer te zetten. Maar houden we ook van Amazonia? Wel, we twijfelen. Geen kwaad woord over Kathy, die het gevaarlijke en onvoorspelbare leven van een MI-6-agente verkiest boven het kasteeltje, tuintje en keukentje bij een of andere Lord. Maar we zijn ondertussen drie afleveringen ver en we hebben nog geen flauw idee waar alles naartoe zal leiden.

Top, zo moet het ook, horen we je denken, maar er is toch wel de minimale vereiste als lezer om met de nodige interesse en spanning de ontwikkelingen te volgen. En hier wringt het schoentje. In de eerste twee delen maakten we kennis met het gefotografeerde wezen en met de Britten (hun lokale gezant Maughan, dominee Laughton met zijn hospitaal in de brousse en de Bram Stoker Society met het koppel Clyde en Oscar). Daarnaast waren er Duitsers met operazangeres Eva Schönberg voorop en tot slot Brazilianen in de persoon van kapitein Delio. Daar zit geen enkel nevenpersonage tussen we love to hate of we hate to love. We denken hier trouwens met weemoed terug aan de religieuze fanaticus Jedediah uit de Antares-cyclus, eeen eersteklas hufter, maar hij zorgde er wel voor dat we vol ongeduld zijn terechte straf afwachtten.

In Amazonia deel 3 wordt het Roemenië-verhaal (chronologisch twee jaar voor de zoektocht in Amazonië) verder uitgewerkt. Kathy en Delio ontdekken een grot met de skeletten van Spaanse conquistadores, een landkaart en een halssnoer. Er komt een nieuwe flashback over de jacht op een Duitse onderzeeër. Consul Maughan vliegt Kathy ter hulp en dominee Laughton verdiept zich verder in Janice. Tot slot krijgt de rivierboot van onze Duitse vrienden Eva, Herbert en Heinrich het zwaar te verduren onder een Indiaanse aanval. 

Eerlijk gezegd, niet bepaald materiaal om nagelbijtend deel 4 af te wachten, maar gelukkig krijgen we een aantal cliffhangers die ons net voldoende triggeren om het vervolg af te wachten. Het scheelde weliswaar niet veel of we hadden gewoon de integrale afgewacht. Marchals tekenstijl zijn we bovendien iets minder genegen. Leo was rustgevender, duidelijker, klaarder.

Ondertussen zijn we nu toch benieuwd naar deel 4. Ofwel krijgen we gelijk en vloeken we even. Ofwel waren we onterecht kritisch over het meesterschap van Leo en co. en buigen we deemoedig het hoofd.

JOHAN DECLOEDT 

Amazonia is intussen al de derde cyclus in de Kenya-saga van Leo en Rodolphe, die sinds de tweede cyclus Namibia voor de tekeningen worden bijgestaan door de jonge Belg Bertrand Marchal. Zoals de naam doet vermoeden, gaat het na noordelijk en zuidelijk Afrika deze keer over de gelijknamige provincie in de Braziliaanse jungle. Leo en Rodolphe mikten in deze cyclus ambitieus op drie belangrijke intriges. Enerzijds volgen we twee fracties doorheen het Braziliaanse regenwoud: het hoofdpersonage Katherine Austin die, bijgestaan door de Alfa-kloon kapitein Delio, op alienjacht is, en een stel oud-nazi's die hun eerder achtergelaten duikboot inclusief schat willen terugvinden. Daarnaast werd met het wedervaren van de Engelse vampiersadepten Oscar en Clyde nog een derde verhaallijn geïntroduceerd. Alle hoofdpersonages werden door hun geestelijke vaders in precaire toestand achtergelaten op het eind van deel 3: Kathy en de gewonde Delio verdwaald en zonder uitrusting in de jungle, de Duitsers op een vastgelopen jacht onder dreiging van bloeddorstige indianen en het 'bromantische' duo Oscar en Clyde ontvoerd naar onbekende bestemming door een stel grimmige onderwereldfiguren. De situatie deed uw dienaar kirrend van plezier en voor een volle stripwinkel declamerend dat deze reeks het beste was dat Leo tot nu toe had gemaakt, uitkijken naar deel 4. Maar als de verwachting hoog is, is de teleurstelling nabij (Braziliaans spreekwoord).

Leo en Rodolphe overspelen in dit vierde deel immers hun hand. De cliffhanger op het einde van het vorige deel — Doktor Hoffman die met een verschrikte "luister" de aandacht van zijn kompaan opeiste — wordt aan de kant geschoven en verder genegeerd. Wat hij hoorde of net niet hoorde, daar hebben we nog steeds het raden naar. De afwikkeling van de Clyde- en Oscar-geschiedenis is vergezocht en brengt zo weinig bij, dat je je spontaan gaat afvragen of ze het zich met die derde plotlijn niet nodeloos moeilijk hebben gemaakt. Ook de andere personages dobberen — letterlijk zelfs — in dit deel wat lusteloos rond in elkaars buurt. En ook de beweegredenen achter de plotse vasthoudendheid van de Engelse consul zijn zo onwaarschijnlijk dat ze storend worden. Zowat alles wat in dit vierde deel gebeurt, lijkt tergend traag te gaan, alsof Leo en Rodolphe onverwacht vaststelden dat ze vijf delen in hun cyclus moesten proppen in plaats van vier en even op zoek moeten naar hun tweede adem.

Wat blijft, is het nog steeds oersterke en bijzonder aantrekkelijke hoofdpersonage Katherine, het aanstekelijk realistische tekenwerk van Marchal, dat de leesbeurt toch moeiteloos veraangenaamt, en de niet aflatende hoop dat de manier waarop de verhaallijnen straks verweven zullen blijken, ons alsnog zullen aanstoken tot een spontaan ingezette samba. Aan de heren Leo en Rodolphe dus om ons straks met een zinderende finale te verrassen.

PETER D'HERDT

"Amazona's / Getting closer / Soon you'll see / Journey's over / We almost there!" besloot Bryan Ferry in Amazona, zevenenveertig (!) jaar geleden. Vier jaar geleden besloten we onze recensie van Amazonia deel 1 met de bekentenis niet meteen warm te lopen voor deze reeks. Als onvoorwaardelijke fan van Leo en Rodolphe was dat een hele toegeving, maar het is een feit dat het er niet beter op geworden is en dat de opeenvolgende reeksen Kenya, Namibia en Amazonia ons minder hebben kunnen beroeren dan de andere sf-reeksen of zelfs Trent.

Ligt dat aan tekenaar Bertrand Marchal, die in de loop van het traject aansloot? Niet echt, want de brave man kwijt zich behoorlijk van zijn taak. Zijn stijl is wat minder gepolijst, maar zeker niet onaantrekkelijk. Ligt het aan hoofdpersonage Kathy? Toch ook geen onaantrekkelijke heldin: ondernemend, onafhankelijk... Iets minder onfeilbaar dan Aldebaran-heldin Kim of mountie Trent, want je ziet haar zelden falen of twijfelen, zeker niet aan zichzelf, maar ook geen afknapper. Allicht ligt het aan de verhalen zelf: een wat ongewone mengelmoes van mysteries, aliens en nostalgie. Gelukkig waren er nog gemene nazi's, net als Roxy Music "stranded" met hun duikboot vol goud in een Amazone-arm. 

Amazonia was als verhaal zo mager en zo uitgerekt als het vreemde wezen zelf waar de reeks mee begon en eindigt. Vandaar dat er de speurtocht van de Britse alienjagers in verweven zat, een subplot die uiteindelijk ook niks met het Amazoneverhaal te maken heeft. Hoe de stoute nazi's uiteindelijk in het zand bijten, is nog de leukste ontwikkeling in de plot. Maar dát ze dat zouden doen, was natuurlijk zo zeker als dat piranha's scherpe tanden hebben.

Maar niet getreurd: volgende keer beter? "You see, every cloud / Has a silver lining / And sometimes paradise / Around your corner lies", zo weet Bryan.

KOEN DRIESSENS