Groter plaatje

Er is iets veranderd in het leven van Eugénie. Sinds Arthur is overleden, is het bindmiddel, dat haar familie van geliijkgezinden samenhield, verdwenen. Bovendien is haar grote droom — het heroprichten van circus-cabaret De Vreemde Vogel — onbereikbaarder dan ooit. Ze moesten immers al hun geld gebruiken om de vaderlijke reus Tibor aan een advocaat en uit de gevangenis te helpen. Eugénie richt zich dan maar op haar andere droom: het als actrice maken. Ook al moet ze daarvoor de onzalige Sarah Bernhardt verdragen.

Met de dood van dat ene personage lijkt ook de verhaalsfeer te zijn veranderd. Het eerste deel van het tweeluik ging over het krasselend overleven van een groepje oplichters in La Zone. Dit deel lijkt te gaan over hoe datzelfde groepje dat verleden van zich wil afgooien. Bovendien lijkt er een tweede verhaallijn te ontstaan als Constantin zich steeds vaker los van de groep beweegt. Toch klikken beide delen van het tweeluik mooi in elkaar. Het enige wat niet helemaal soepel aanvoelt, is de serieuze tempoversnelling halverwege het slotdeel. Die overgang is wat bruusk en geeft nodeloos de indruk dat vader en zoon Stalner — Cédric Simon is een pseudoniem — zich moesten haasten om het verhaal in het vooropgestelde paginabestek verteld te krijgen.

Het grotere plaatje stelt evenwel niet teleur. Ook grafisch is dit album een vintage Éric Stalner. Typische gezichtsuitdrukkingen, schijnbaar gelijkende gezichten die door andere haardracht of gezichtsbeharing toch verschillend worden, aandacht voor decors... Het is allemaal aanwezig, zoals te verwachten viel.

Zo levert Saga Uitgaven alweer een afgerond tweeluik in een mooi vertaaltempo. Een deel in februari en eentje in mei. Fijn zo, eens we in een verhaal gezogen worden, wachten we niet graag.

DIEDERIK VAN DE VELDE