Grote finale

Dachten we net dat we met Frank Bonnets USS Constitution een nieuwe zeevaarttopper hadden laten binnenvaren in onze stripverzameling, blijkt deel 3 het afsluitende deel te zijn. Pierry-Mary moet lang wachten om in de buurt van haar oom te komen, de man die verantwoordelijk is voor de dood van haar moeder. Of ze slaagt in haar opzet is aan de lezer om te ontdekken, maar de gekozen aanpak van Bonnet bevalt ons prima. In dit album wordt eerst de Libische hoofdstad Tripoli beschoten, waarna er koers wordt gezet naar Malta. Daar staan alle stukken op hun plaats voor de grote finale. We lazen het album in één ruk uit, want ook de schrijverskunsten van Frank Bonnet zijn meer dan gemiddeld.

Het verhaal gaat snel genoeg om niet langdradig te worden en er gebeurt genoeg om niet als scheepsroman betiteld te worden. Alleen al die touwen, masten en scheepsdetails op papier zetten, moet een werk zijn wat tekenaars als Bonnet leuk vinden. Niet iedereen heeft daar evenveel talent voor, maar schepen en de bijbehorende details tekenen, kan de man als een van de beste. Daarnaast hanteert hij ook een straf tempo waar iemand als Patrice Pellerin niet aan kan tippen. Diens De Havik vaart in vergelijking met het snelle tempo van Pierre-Mary als een roeiboot onze stripverzameling binnen. Nu staat Pellerin ook bekend om zijn bijna maniakale detailleringsdrift. 

We zijn benieuwd naar Bonnets volgende project, waarin opnieuw schepen voorkomen. En nu we het toch over diens werk hebben, waar blijft de integrale editie van Atilla, Mijn Geliefde...? In een ver verleden volledig vertaald door uitgeverij Talent.

De vorige keer sloten we onze bespreking af met de vraag of de albumtitels steeds langer worden. Het antwoord daarop luidt: ja!

DAI HEINEN