Grootboek der rampen

Hospitaalridders, vreemde voorwerpen, tonnen symboliek. Yours truly is doorgaans geen liefhebber van verhalen met een esoterische inslag. Waarom dan dit eerste deel van De Grote Pest bespreken? Welnu, vooreerst omdat werk van Éric Stalner zelden echt teleurstelt. Bovendien lijkt het esoterische aandeel zo op het eerste zicht best nog wel mee te vallen. Het opzet gaat als volgt: een jonge hospitaalridder kruist paden met de pest en kan het als enige navertellen, maar waar hij ook gaat, de pest, in de gedaante van een zwarte ruiter, lijkt hem altijd te vinden. En waar de pest komt, ontstaat ook ander onheil.

Het tekenwerk van Stalner is solide maar donkerder, wat statischer en minder expressief van toon. Dat heeft uiteraard voor een groot deel te maken met de aard en het thema van album. Als je over de pest tekent, zal je nu eenmaal sneller een veelheid aan angstige en verschrokken gezichten tekenen. Andere gelaatsuitdrukkingen blijven dan sneller achterwege. Als oude rot verstaat Stalner als geen ander de kracht van (het gebrek aan) kleur om sfeer te bepalen.

Eigenlijk krijgen we met De Grote Pest een dubbel Stalner-project. Cédric Simon is namelijk een pseudoniem. De scenarist is niemand minder dan de zoon van zijn tekenaar. De twee bloedverwanten hebben dus al wel wat gelegenheid gehad om samen te werken en dat merk je. Na het geslaagde tweeluik De Vreemde Vogel (bij Saga Uitgaven) is er nu dus De Grote Pest, geen zuiver lineair verhaal, maar een soort raamvertelling over welke fenomenen er ontstaan of uitvergroot raken daar waar de pest passeert: opflakkering van heksenvervolgingen, pogroms, religieus fanatisme, flagellanten enzovoort. Simon vermengt feit en fictie door kaarten en informatieve kaders toe te voegen. Intussen vloeien de verschillende elementen maar heel laat in het openingsdeel samen en voelt het geheel daarom nogal fragmentarisch aan. Een binding met de personages is er daarom nagenoeg niet. De kleine narratiefjes bevatten samenhang, maar Simon is gaandeweg wat vergeten de lezer te blijven enthousiasmeren voor het tussentijdse slot.

Komt deel 2 met de verrassing die ons alsnog interesse zal doen krijgen in de lotgevallen van twee lieden die de pest proberen te ontvluchten? We hopen het. Uiteraard kan Simon ook het slotdeel nog vullen met een verhalende illustratie van hoe de pest een maatschappij onderuithaalt — en dat zal hij vermoedelijk ook doen — maar hopelijk vergeet hij dan niet toe te werken naar een sterke pointe, anders zal De Grote Pest te veel een verhalensamenraapsel blijven over neveneffecten in het zog van de Zwarte Dood.

DIEDERIK VAN DE VELDE