Gepluimd kieken

Februari 1927. De volledige beau monde van Parijs is aanwezig op de begrafenis van bankier Marcel Péricourt. Zijn dochter Madeleine is totaal van de kaart. Het leven heeft haar niet verwend. Haar man rot weg in de gevangenis na een opzienbarend proces. De daaropvolgende scheiding was geen evidentie in die tijd. Haar door de oorlog zwaar verminkte broer pleegde enkele jaren geleden zelfmoord door uit een venster te springen. Alleen haar zoon Paul brengt licht in haar leven. Omdat het nu eenmaal hoort, stemt ze uiteindelijk in om te huwen met de rechterhand van haar vader, Gustave Joubert. Een nieuw emotieloos leven wacht haar. En dan gebeurt het. Opnieuw. Net op het moment dat de begrafenisstoet zich naar de kerk begeeft, staat de kleine Paul op de rand van het venster. Hij kijkt even naar beneden naar zijn moeder en springt. Paul overleeft zijn dodenval maar de zevenjarige is voor de rest van zijn leven gekluisterd aan een rolstoel. Helemaal overstuur annuleerde ze de huwelijksplannen. De weduwe bleef alleen over om het immense fortuin van haar vader te beheren. Madeleine was klaar om gepluimd te worden. En dat werd ze ook.

De graphic novel Tot Ziens Daarboven verraste eind vorig jaar elke striplezer. Christian De Metter slaagde erin om Pierre Lemaîtres succesroman — meer dan een miljoen boeken werden ervan verkocht en uiteindelijk is het boek zelfs verfilmd — grafisch heel sterk in beeld te brengen. Nergens had je het gevoel dat je een boekverstripping aan het lezen was. Alles klopte. Dit was straffe kost. De Kleuren van de Brand is het tweede deel van Lemaîtres trilogie, maar door de serieuze tijdssprong is voorkennis eigenlijk niet nodig. De Metter besefte dat hij goud in handen had. De Fransman zette grafisch alle zeilen bij. Het schetsmatige, alternatieve werd ingeruild voor een zeer realistische weergave van decors en personages. Vooral de gezichten komen nu echt sterk uit de verf. Maar helaas pakt het verhaal zelf ons minder dan zijn voorganger. Het financieel en emotioneel pluimen van Madeleine duurt nogal lang en geeft, ondanks alle dramatiek, weinig schwung aan het verhaal. Pas wanneer Madeleine haar wraakoffensief inzet, raken we weer nauwer betrokken bij de plot. Ook de liefde die de jonge Paul ontwikkelt voor opera is een prachtig nevenverhaal geworden. Voor ons mocht dit zelfs de hoofdlijn geweest zijn.

Uiteindelijk is De Kleuren van de Brand best wel een goede strip geworden, maar zo intens als zijn voorganger is het niet.

WOUTER PORTEMAN