Gewenning

In vorige verhalen, keurig gebundeld in de vorige integralen, speelde Pierre Seron als nooit tevoren met het stripmedium. Hij ging op hetzelfde elan verder in de peridoe 1989-1991, tot spijt van wie het benijdt.

Toen we Minimensjes en Minigagagas voor het eerst lazen, vonden we er maar niets aan. De Vries wil naar het verjaardagsfeestje van een vriendin, maar onderweg komt hij van alles tegen waardoor hij enkele keren van kledij moet wisselen. Het slapstickverhaal ontbreekt een stevig plot en is eigenijk een opeenvolging van komisch bedoelde situaties. Een verhaal zonder verhaal. Door het achtergronddossier weten we nu tenminste ook dat het een hommage is aan zijn tweede vrouw waarbij hij in twee plaatjes verwijst naar zijn eerste vrouw en drie dochters die Seron niet meer te zien kreeg na een pijnlijke scheiding. Een schrijnend verhaal dat Seron zwaar heeft getekend.

In De Reis tussen 2 Werelden speelt Seron met tijd en ruimte. We zien hierin de wetenschappers uit Gevangenen van de Tijd terug. Twee criminele Minimensjes (ze bestaan!) én Grietje belanden per ongeluk in het verleden, maar ze zijn nog wel te zien door de Minimensjes in het heden. Dat levert een sliert mistoestanden op waarbij "een lezer", het commentaar leverende lezertje, regelmatig de vertelling onderbreekt om te zeggen dat hij er niets van snapt. Op het eind heeft hij het wel door en betrapt hij Seron op een fout. Aan dat denkspelletje gaven we ons opnieuw graag over, maar als het op tijdreisverhalen aankomt, lezen we dan toch liever Suske en Wiske of het Thorgal-verhaal De Meester van de Bergen.

In het explosieve C + C = Boem duiken de klonen van De Vries weer op. Met behulp van geinige, de Nederlandse taal verkrachtende zweefrobotjes bekampen ze elkaar tot de dood. Voor de liefhebbers van Serons technisch vernuft, die hij in al zijn vlieg-, zweef- en andere toestelen stopt, is dit verhaal vol actie leuk om te lezen.

Zelf genoten we het meest van De Catherinettes, waarin De Vries de winnares van een misverkiezing en haar vriendinnen moet achternagaan omdat ze zonodig op uitstap willen in de grote mensenwereld. Dat ze nu net bij De Vries' aartsvijand Van Diergaard onderdak krijgen, is een brug te ver. Hij heeft gelijk, Van Diergaard heeft kwalijke plannetjes. Stoor je niet aan het seksisme van De Vries. Het waren weliswaar andere tijden, maar de Catherinettes zijn ook niet op hun mondje gevallen. We krijgen ook nog een nasleep van het vorige verhaal voor de kiezen.

De door Seron uitgewerkte scenario's in deze bundel zijn zeker niet de meest hoogstaande. Actie, vaart en humor zoveel je wil, maar vorige verhalen hadden net wat meer om het lijf. De gewenning voor het lef van Seron om de fundamenten van het stripmedium onderuit te halen, speelt ook wel mee, maar tevoren was het gewoon interessanter en sprankelender.

Niettegenstaande dat bezwaar blijft het wel genieten om opnieuw in een stukje stripgeschiedenis te duiken van een bij velen geliefde reeks uit het weekblad Robbedoes. En dan die tekeningen! Hoewel de gelijkenissen met André Franquin hem niet in dank werden afgenomen, is Seron toch maar mooi een van de meest getalenteerde navolgers van die dikkeneuzenstijl.

DAVID STEENHUYSE