Kopje onder

In een afgelegen hut op de dichtbegroeide oever van de Italiaanse rivier Po denkt Bruno terug aan een voorval uit zijn jeugd. De jonge Bruno werkt voor Ennio, het manusje-van-alles van de jachhaven. Hij moet onder meer ratten, die zich vastlopen op een plankje met lijm, afmaken en weggooien voordat de toeristen die te zien krijgen. Hij moet verstoppen wat de mensen niet willen zien. In het heden hebben anderen niet veel aan klusjesman Bruno, behalve de oude Maria die gesteld is op zijn gezelschap na de dood van haar man. Inbraken en diefstallen teisteren inmiddels de streek en men zegt dat de buitenlanders, die in de oude, verlaten boerderijen wonen, daarachter zitten. Bruno voelt de dreiging aan, maar weet niet hoe hij er zich tegen moet verdedigen. Intussen gebeurt er een ongeluk met de illegale arbeider Anton op een bouwproject. Anton wordt niet in het ziekenhuis verzorgd, maar bij Ennio, nu een overjaars boefje. Anton loopt weg en vindt onderdak in de hut van Bruno. Willens nillens trekt Bruno zich het lot van Anton aan. Af en toe denkt hij terug aan het geweld en het getreiter van Ennio uit zijn miserabele jeugd. En terwijl anderen Anton op de hielen zitten om gestolen geld terug te krijgen, stijgt het water van de Po.

Ongedierte is het mistroostige debuut van de Italiaanse auteur Piero Macola, die inmiddels vier one-shots heeft gepubliceerd. Het leest als een rustig kabbelende vertelling waarin onheil met mondjesmaat, maar wel crescendo stijgt. Macola drijft de dreigende sfeer met kleurpotlood op tot een reeksje climaxen die Bruno dwingen tot noodoplossingen en die ene beslissing die hij al zolang uitstelt.

Je wordt niet happy van dit verhaal, maar tot een emotionele of dramatische opdoffer leidt het nu ook niet. Mocht een eerste, oppervlakkige lezing je met een onvoldaan gevoel laat zitten, herlees het een tijdje later dan eens opnieuw. Pas dan valt een en ander beter op zijn plaats. Tussen de tientallen straffe one-shots en stripdebuten die in 2019 verschenen, dreigt Ongedierte volgens ons wel kopje onder te gaan.

DAVID STEENHUYSE