Gevoelige snaren

Parijs, 1941. De jonge Monique arriveert in de lichtstad, die gebukt gaat onder het Duitse bewind. Ondanks de bezetting leeft de stad nog en voor jonge mensen valt er wel degelijk nog het een en ander te beleven. Monique maakt er kennis met Francis, een jonge kerel met banden in het Parijse kunstenaarsmilieu. Francis kan zijn verliefdheid voor Monique niet wegstoppen en doet er alles aan om haar voor zich te winnen. Zo introduceert hij haar in de ondergrondse kunst- en muziekwereld. Ondergronds, want de Duitsers hebben het uiteraard niet zo begrepen op Joodse muzikanten, jazz en dissidente schrijvers. Als in een roes tracht Monique van het leven te genieten. Enerzijds voelt ze zich aangetrokken tot Francis en geniet ze van de aandacht die hij haar schenkt, anderzijds wil ze zich hoegenaamd niet met hem verbinden. Een onverwachtse zwangerschap zorgt ervoor dat de kaarten net iets anders op de tafel gelegd moeten worden. Francis en Monique huwen en krijgen een dochtertje, Nicole. Toch blijft Monique twijfelen. Is dit nu het leven? Hier was ze op haat twintigste hoegenaamd nog niet klaar voor. En Francis? Die blijft ook meer een goede vriend in haar ogen dan een liefdevolle echtgenoot. Aan deze twijfel komt een einde na de bevrijding, wanneer Monique een Amerikaanse soldaat leert kennen. Ze kiest eenzijdig voor een echtscheiding. Hiermee verlaat ze niet enkel Francis, maar ook haar dochter.

Stephen Desberg (Baard en Kale, Cassio, De Schorpioen) vertelt middels dit album het waargebeurde verhaal van zijn moeder, Monique. In de introductie wijst hij er duidelijk op dat hij het verhaal vertelt vanuit een buikgevoel, waarbij hij de aan hem overgeleverde elementen plaatst. Dit buikgevoel worden we continu gewaar. Sommige gebeurtenissen zijn redelijk heftig en steeds weer staan de menselijke en intermenselijke factoren centraal. Het is gemakkelijk om op basis van enkele fragmenten mensen te veroordelen. Desberg confronteert de lezer echter voortdurend met de gevoelens en consequenties die de personages ervaren. Zo is er bijvoorbeeld de knappe Manon. Iedereen weet dat ze met een Duitse officier aanpapt. Maar waarom doet ze dat? Het motief blijkt een kind te zijn dat ze probeert te onderhouden. Er ontbreekt immers een vader. Of dit goed te praten valt, mag de lezer zelf beoordelen. Desberg schetst een mooi, innemend en vooral ook zeer gevoelig beeld van zijn moeder.

Het tekenwerk van Emilio Van Der Zuiden (De Autoreportages van Margot, het eveneens door Desberg geschreven De Engelen van Auschwitz) zit het verhaal als gegoten. De Klare Lijn past perfect bij de tijdsperiode waarin het verhaal zich afspeelt. Aangevuld met een sober kleurenpalet en sepiatinten op het juiste ogenblik kunnen we ons de jazzmuziek uit de ondergrondse kroeg zo voor de geest halen.

Liefhebben voor Twee wist bij ons alvast meerdere gevoelige snaren te raken. Een prima verhaal met de Tweede Wereldoorlog op de achtergrond. Uit het leven gegrepen en sterk in beeld gebracht. Voor ons zijn dat sterke argumenten om dit boek van Saga Uitgaven ten sterkste aan te bevelen. Na een tweede leesbeurt durven we hem zelfs bij de betere stripverhalen van 2022 te plaatsen.

JACKY CORNELIS