Gescheiden werelden

Even vergeten dat Cézembre een tweeluik zou worden, zagen we in de cliffhanger van deel 1 een (geslaagd) open einde. Maar het is een tweeluik en dus slaan we met een vernieuwde mindset deel 2 open.

Auteur Nicolas Malfin (Golden City) kiest ervoor om de samenvatting van het vorige deel niet te presenteren in een droog tekstblokje, maar als een stilistisch knap filmnegatiefje. Het zet grafisch meteen de sfeer voor het vervolg van het verhaal. Dat verhaal draait nog steeds rond de twee geliefden waarmee we kennismaakten in deel 1. Na de gebeurtenissen aan het einde van het vorige deel gaan ze naar elkaar op zoek, niet wetend of de ander nog in leven is. De meedogenloze Duitsers weigeren hun nederlaag te erkennen en verzetten zich nietsontziend. Daarmee maken ze van Cézembre en het nabijgelegen Saint-Malo twee gescheiden werelden die van elkaar zijn afgesneden. Ondertussen hebben collaborateurs en gedesillusioneerden langs beide kanten de mogelijkheid tot wraakacties en persoonlijke agenda’s.

Hoe mooi Saint-Malo ook is, het is een plek waar je even liever niet bent. De geschiedenis heeft de stad niet gespaard. Veel verhaalelementen (zoals de bombardementen en de Duitse stadscommandant von Aulock) zijn authentiek. Malfin voegt daar nog een behoorlijke fictieve schep aan toe. Er gebeurt veel, misschien zelfs wat te veel, in dit slotdeel. De sfeer is duidelijk meer beladen dan bij het eerste deel. Alsof plots een flinke snuif Hollywood aan al een actievol verhaal wordt toegevoegd. Niet dat we daar iets op tegen hebben maar het drijft toch wat een sfeerwig tussen beide delen van het tweeluik.

Grafisch bevestigt Malfin na het vorige deel andermaal dat hij ook in het realistische genre zijn mannetje kan staan. Eigenlijk willen we best nog wel een soloproject van deze man zien. Net zoals aan bij het vorige deel zorgt hij opnieuw voor een verzorgd slot, dit keer effectief het einde van het verhaal.

DIEDERIK VAN DE VELDE