Geen magnum opus

Het was puur toeval dat we deze strip lazen en een dag later in de bioscoop de nieuwe film van regisseur Roland Emmerich zagen. Want zowel in Moonfall als in deze strip is er sprake van een donkere materie in de ruimte die invloed heeft op een persoon. Verder zijn de overeenkomsten beperkt, maar dit gegeven viel ons wel op. Na deze ervaring werd astronaut John Bowman in quarantaine gezet en zijn carrière leek voorbij. Op zijn tropisch quarantaine-eiland krijgt hij gezelschap van programmeur en luitenant Charlene Barrymore. Na vier opeenvolgende missies mag ze gaan uitrusten. Haar rust is evenwel van korte duur. Ze leert John beter kennen en samen ontdekken ze dat hij bijzondere gaven heeft. Zo bijzonder dat hij de enige man is die de wereld kan redden van de ondergang.

Bovenstaand in een one-shot klinkt als een uitdaging en in zijn voorwoord vermeldt Leo dat hij in eerste instantie ook geen voorstander was van dit idee. Oplettende lezers was de namen van het duo Bertrand Marchal en Rodolphe al opgevallen. Behalve het voorwoord heeft Leo geen verdere inbreng gehad in dit verhaal, het is een uitstapje van diens kompanen met wie hij de reeksen Kenya, Namibia, Amazonia en nu Scotland maakt.

De tekenstijl van Marchal kunnen we zeker waarderen, maar zoals vaker is er enig verval in grafische kwaliteit. Het tekenen van ruimteschepen gaat hem beter af dan gelaatsuitdrukkingen.

Voor de fans van het genre zeker een leuke strip, maar hun magnum opus is het niet.

DAI HEINEN