Gabbers

Op het moment dat de kruisvaarders voet aan land zetten in het toenmalige Syrië, zoeken de Arabieren wanhopig naar eenheid. Die samenhorigheid hopen ze te vinden door Iblis, de djinn van het vuur, op te roepen. De demon zal hen verenigen en naar de overwinning tegen deze christenhonden stuwen. Tijdens het occulte oproepingsritueel loopt het alsnog finaal fout. De uitverkorene moest zijn eigen zoon Nero de keel doorsnijden, maar Nero vermoordde zelf zijn vader. De hel brak los. De jonge Nero was de enige overlevende. Sindsdien loopt de jongen met een bizar litteken op zijn voorhoofd rond. De jaren glijden voorbij. De hopeloos verdeelde Syriërs worden steeds meer onder de voet gelopen. Nero is uitgegroeid tot een meedogenloze, impulsieve vechter die het de kruisvaarders ferm lastig maakt, maar ook zijn makkers zien dit ongeleid projectiel liever sneuvelen. Op zijn oom, de Kadi van het fort Tell Bashir, na achten ze hem immers verantwoordelijk voor het missen van de steun van de djinn. Maar er is iets aan het bewegen. Een zwaar verminkte kruisvaarder die op zoek was naar Nero, is gevangen genomen door de Kadi. Hij blijkt alles te weten over het vervloekte inwijdingsritueel. Dit is de kans om Iblis opnieuw op te roepen.           

Nero is een raar reeksje. Lekker in doelgroep van de geschiedenisliefhebbers. Lekker in de doelgroep van de avonturenliefhebbers die ook wel een toefje fantasy lusten. Lekker in de doelgroep die een tekenstijl lusten tussen José Luis Munuera en Enrico Marini in, maar dan met een veel vettere inkting. Check. Check. Check. Dit zou een strip moeten zijn waar ik wild van zou moeten zijn. Toch heb ik het eerste deel aan me laten voorbijgaan. Een Arabier die Nero heet? Komaan. Deel 2 deed me alsnog overstag gaan. Een impulsaankoop. De Italiaanse broers Emiliano en Matteo Mammucari staan in voor tekeningen en scenario, ondersteund door een handvol extra medewerkers. Ze doen er alles aan om het ritme gabbergewijs hoog te houden. Je vliegt door het nochtans 80 bladzijden dikke verhaal, voortgestuwd door de hyperdynamische tekeningen. De bladspiegel bevat bovendien weinig prenten en heeft voortdurend aflopende tekeningen, zowel boven als onder. Deze reeks smeekt erom uitgegeven te worden als één dikke manga. Lekker bladeren, lekker gas geven en de tekeningen zouden door het kleinere formaat minder in your face zijn. Er werd echter gekozen voor een klassiek, Franco-Belgisch formaat en uitgaveritme. Jammer, maar ook begrijpelijk.

Nero is een fantasy-kruisvaardersstrip die eigenlijk een manga wil zijn. Pure pulp. Maar wel lekkerrrr.

WOUTER PORTEMAN